Δεν είναι δυνατόν το 2025 να συζητάμε ακόμα για πλημμύρες το φθινόπωρο και για λειψυδρία το καλοκαίρι.
Στον Καρδιτσιώτικο και Θεσσαλικό κάμπο, στην καρδιά της παραγωγικότερης περιοχής της χώρας, κάθε χρόνο βιώνουμε έναν φαύλο κύκλο: όταν δεν καταστρέφονται οι καλλιέργειες από τα νερά και τις θεομηνίες, καίγονται ή απειλούνται με καταστροφή από την έλλειψη νερού.
Ειδικά φέτος, το νερό για άρδευση έχει γίνει είδος πολυτελείας, αιτία εντάσεων στη Θεσσαλία για το ποιος θα προλάβει να ποτίσει, να σώσει ό,τι απέμεινε. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε σημερινό ούτε άγνωστο. Είναι το αποτέλεσμα μιας απαράδεκτης πολιτικής αδράνειας και διαχρονικής εγκατάλειψης.
Οι υποδομές που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη διπλή αυτή κρίση (πλημμύρες και ξηρασία) είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες. Τα φράγματα πολλαπλού σκοπού, οι ταμιευτήρες, η αξιοποίηση του υδάτινου δυναμικού με βάση σχέδιο και όχι προεκλογικά λόγια, παραμένουν στα χαρτιά. Η ολοκλήρωση των έργων μεταφοράς νερού από τον άνω ρου του Αχελώου, τα πιο κομβικά για τη Θεσσαλία, παραμένει στα λόγια (και αυτά με το… σταγονόμετρο.
Οι αγρότες καλούνται να επιβιώσουν, να καλλιεργήσουν, να παράγουν, να πληρώσουν φόρους και εισφορές, χωρίς να έχουν το αυτονόητο: πρόσβαση σε νερό. Δεν μπορούμε να μιλάμε για παραγωγική βάση στη χώρα, για ζωντανή Θεσσαλική ύπαιθρο χωρίς νa εξασφαλίζονται στους παραγωγούς τα στοιχειώδη.
Τα αιτήματα που εδώ και χρόνια έθετε το οργανωμένο αγροτικό κίνημα για τις υποδομές στο νερό, χαρακτηρίζονταν από τις κυβερνήσεις παλιότερα ως«μαξιμαλιστικά». Τώρα το τρένο των εξελίξεων έχει ήδη φύγει. Και δυστυχώς, ο Ν. Καρδίτσας και η Θεσσαλία τρέχουν πίσω του λαχανιασμένες, με τις πολιτικές ηγεσίες να αποδεικνύονται διαχρονικά κατώτερες των περιστάσεων.
Οι δηλώσεις συμπάθειας δεν ποτίζουν τα χωράφια, ούτε αποκαθιστούν τις ζημιές. Αυτό που χρειάζεται είναι πράξεις και μάλιστα άμεσα. Να ξεκινήσουν τώρα τα έργα. Χωρίς άλλες καθυστερήσεις, χωρίς άλλη κοροϊδία. Δεν μπορεί οι αγρότες να πληρώνουν κάθε χρόνο τα σπασμένα…
K.Π.
