Κάθε φορά που περνάμε από τον «άδειο» Σταθμό Καρδίτσας, το μυαλό βαραίνει από τη σκέψη των Τεμπών, αλλά και τις καταστροφές του Ντάνιελ που ανέστειλαν έως σήμερα τη λειτουργία της γραμμής Παλαιοφάρσαλος – Καλαμπάκα.
Σε ένα μέρος όπου κάποτε έσφυζε από ζωή, περαστικοί, ταξιδιώτες και εργαζόμενοι που πηγαινοέρχονταν με τα δρομολόγια των τρένων, επικρατεί σήμερα η απόλυτη ησυχία.
Οι μόνες φωνές που διακόπτουν αυτή τη σιωπή, είναι κάποιων συνεργείων που εκτελούν εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά και εκείνες παιδιών με τα σκόρπια γέλια τους και το χτύπο της μπάλας, που φέρνουν μια αίσθηση αισιοδοξίας σε μια κατά τα άλλα έρημη περιοχή.
Ενδεχομένως στη φωτογραφία να μη διακρίνονται οι φιγούρες των παιδιών που παίζουν ένα απόγευμα Σαββάτου του Μαΐου, αλλά και μόνο τα σκόρπια γέλια, χαράς και ξεγνοιασιάς, μάς υπενθυμίζουν πώς θα έπρεπε η ιστορία του Σταθμού μας να κυλάει σήμερα διαφορετικά…
Δ.Γ.
