Στην αρχή έφυγε ο καπνός και τα όνειρα εκατοντάδων αγροτών στο θεσσαλικό κάμπο μαζί με τις επενδύσεις όπως τα ξηραντήρια (δεκάδες σε περιοχές του δήμου Σοφάδων) έγιναν σε μία νύχτα .. «καπνός»
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΛΑΤΟΣ
Μετά έφυγαν τα ζαχαρότευτλα με πρόσχημα ότι στη θέση του Ζαχάρεως στη Λάρισα θα δημιουργηθεί εργοστάσιο Βιοαιαθανόλης, εκεί που σήμερα υπάρχει ένα κουφάρι με την τσιμινιέρα σβηστή τα τελευταία 15 χρόνια…
Τώρα το σχέδιο –πρόταση των Ολλανδών με πρόσχημα το υδατικό έλλειμμα στη Θεσσαλία που αγγίζει ετησίως τα 500 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, μιλά για σταδιακή απεξάρτηση του κάμπου από την καλλιέργεια βαμβακιού και καλαμποκιού. Στη θέση τους προτείνει οπωροκηπευτικά (αυτά και αν θέλουν νερό) σουσάμι και δέντρα.
«Δεν είπαμε άμεσα να φύγει το βαμβάκι, να το δούμε σε βάθος 10ετίας, 15ετίας» αντιπρότεινε ο πρωθυπουργός όταν τέθηκε το θέμα από τον περιφερειάρχη Δημήτρη Κουρέτα ότι αποτελεί «κόκκινη γραμμή» την περασμένη Δευτέρα στη συνάντηση των θεσμικών φορέων της Θεσσαλίας … Και για «να χρυσώσει το χάπι» άρχισε πάλι
να μιλά για την ανάγκη να υπάρξει μεταφορά νερού από το φράγμα της Συκιάς στον Αχελώο προς το θεσσαλικό κάμπο για να αντιμετωπιστεί
η ερημοποίηση του και η υφαλμύρινση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ελάχιστοι στη Θεσσαλία πιστεύουν ότι
το έργο αυτό θα προχωρήσει αφού δεν υπάρχει βούληση στο πολιτικό σύστημα της χώρας, να συγκρουστεί με τις αγκυλώσεις και τις παθογένειές του και είναι πολύ πιθανό και η υπόθεση Αχελώος
να καταλήξει όπως εκείνη με τη βιοαιθανόλη.
Κι όμως αυτό το απαξιωμένο για πολλές αστικές ελίτ προϊόν, το βαμβάκι μπαίνει σε μια φάση, τέτοια που θα μπορούσε να χτιστεί ένα μέλλον ευοίωνο για τη Θεσσαλία και να υπάρξει μια αντιστάθμιση του Α.Ε.Π. που χάθηκε και θα χαθεί για τα προσεχή χρόνια από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι θεομηνίες του περασμένου Σεπτέμβρη. Η Ευρώπη περνά σε μια φάση που αναζητά πάλι βαμβακερά υφάσματα φιλικά προς το περιβάλλον με ελάχιστο ενεργειακό αποτύπωμα που δεν θα φεύγουν ως εκκοκκισμένο βαμβάκι από την Ελλάδα για να φτάνουν στα κλωστήρια του Βιετνάμ και στη συνέχεια κάνοντας πλέον και τον περίπλου της Αφρικής λόγω των Χούθι στην Ερυθρά θάλασσα που αποκλείουν την πρόσβαση στο Σουέζ, αν επιστρέφουν στην Ελλάδα και τις αγορές της Ευρώπης ως βαμβακερά ρούχα και προσόψια.
Αυτό συνεπάγεται μια επιστροφή κλωστηρίων στην ευρωπαϊκή ήπειρο όχι όμως εντάσεως εργασίας, αλλά εντάσεως τεχνολογίας με «έξυπνες μηχανές» που απαιτούν ελάχιστο, εξειδικευμένο και καλά αμειβόμενο προσωπικό. Η Θεσσαλία προσφέρεται για καθετοποιημένη παραγωγή από το χωράφι μέχρι το ράφι των καταστημάτων ένδυσης.Το να δούμε για παράδειγμα κλωστήρια στον δραματικά επιβαρυμένο από τις θεομηνίες Παλαμά δεν θα πρέπει να αποτελεί άπιαστο όνειρο, αλλά στόχο που οφείλουμε να τον παλέψουμε για να συγκρατήσουμε την πληθυσμιακή ερημοποίηση στον κάμπο που έχει ήδη ξεκινήσει πριν την περιβαλλοντική.
Όπως εύστοχα αναφέρει σε ανάρτησή του ο περιφερειάρχης έχοντας συλλέξει στοιχεία από κλώστες και εκκοκκιστές στη Θεσσαλία:
«Η μεταποίηση του Ελληνικού βαμβακιού μειώνει τις εισαγωγές για τον Έλληνα καταναλωτή και αυξάνει τις εξαγωγές φέρνοντας συνάλλαγμα στην Χώρα. Ειδικά για την Θεσσαλία.
Το εισόδημα των 15.000 αγροτικών οικογενειών από την πώληση του συσπόρου βαμβακιού είναι 210 εκατ. Ευρώ και επιπλέον συνδεδεμένη επιδότηση από την ΚΑΠ 65 εκατ. Ευρώ.
Οι εξαγωγές του εκκοκκισμένου βαμβακιού για την Θεσσαλία είναι περίπου 200 εκατ. Ευρώ και του βαμβακόσπορου 45 εκατ. Ευρώ ετησίως.
Η μεταποίηση των 50.000 τόννων (100.000 τόννοι ετήσια παραγωγή) εκατ. βαμβακιού στη Θεσσαλία θα φέρει έσοδα στην τοπική οικονομία τουλάχιστον 2 δις Ευρώ ετησίως μέσω των εξαγωγών και αποτροπής των εισαγωγών.
Επίσης θα δημιουργήσει περίπου 6.500 άμεσες θέσεις εργασίας και τουλάχιστον 2.000 έμμεσες θέσεις εργασίας , μόνο στον μεταποιητικό τομέα στην Θεσσαλία. Αποφέροντας τουλάχιστον 200 εκατ. Ευρώ σε μισθούς, εισφορές κλπ στην τοπική οικονομία.
Αναλυτικότερα στην εφημερίδα Νέος Αγών
