Τα τραπέζια του Πάσχα δεν ήταν μόνο γεμάτα χαρές και γλέντια, αλλά όσοι Καρδιτσιώτες αντάμωσαν μεταξύ τους επεκτάθηκαν σε συζητήσεις γύρω από το μέλλον της περιοχής.
Μάλιστα η συζήτηση κάθε παρέας διέφερε από γειτονιά σε γειτονιά, καθώς αν μιλάμε για συνοικισμούς με άμεση σύνδεση με τα ορεινά χωριά του Νομού, τότε το ενδιαφέρον τους το μονοπωλούσαν τα ζητήματα για την προσβασιμότητα, όπως και για τη ζωή των ορεινών κατοίκων. Βέβαια, είναι και η μεγάλη εικόνα.
Διττή μάλιστα και αντιφατική, καθώς από τη μία ο φόβος μας για τις επιπτώσεις από καιρικά φαινόμενα και το επίπεδο ετοιμότητας (;), και από την άλλη το φαινόμενο της λειψυδρίας που είναι στην άλλη… άκρη του μυαλού μας. Παραδόξως, την περίοδο του Πάσχα εκτυλισσόταν μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα στο Νομό.
Δίπλα στις ήδη προαναφερόμενες. Ήταν εκείνη των επισκεπτών ετεροδημοτών, οι οποίοι μετά από αρκετά χρόνια απουσίας τους από τα… πάτρια εδάφη, είναι λογικό να έχουν αποκοπεί από την τοπική επικαιρότητα και τα τρέχοντα ζητήματα.
Ωστόσο, οι ετεροδήμοτες αισθάνονταν απελευθερωμένοι αφήνοντας πίσω «δεινά» της μεγάλης πόλης, της ξενιτιάς, από τις ατελείωτες έγνοιες που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε πολίτης. Αν και η καθημερινότητα που κυλάει ανενόχλητη και κατατρώει το χρόνο μας, είναι δύσκολη σε κάθε μέρος.
Είτε πρόκειται για την Αθήνα, είτε ακόμη και για μια μικρή πόλη όπως η Καρδίτσα. Η επιθυμία για ένα διάλειμμα, εκφράζεται από τον καθένα ανεξαρτήτως συνθηκών και τόπου.
Απλά η χαρά των επισκεπτών έκανε την Καρδίτσα να μοιάζει τόπος «ζωντανός» το Πάσχα, που δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Και δεν είναι μόνο η εύρεση ζωής μέσα από τον περισσότερο κόσμο, αλλά πιο πολύ μάς ενοχλεί η διαρκής ολιγωρία από την κεντρική κυβέρνηση και κοντινότερες αρχές για τις «ανοιχτές» μας προκλήσεις.
Δ.Γ.
