ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Λοιπόν, έχουμε και λέμε.
Ο Νίκος Γκάλης είναι ο άνθρωπος που θα πρεπε να συνταξιοδοτείται επικουρικά απ’ όλους όσοι έχουν ρόλο και λόγο ύπαρξης στο Ελληνικό μπάσκετ.
Δεν μιλάω μόνο για συναθλητές του, που δίχως τη δική του παρουσία, θα ήταν απλά κάποιοι καλοί παίκτες (και κάποιοι άλλοι χρυσές μετριότητες), αλλά και για προπονητές, παράγοντες, καθώς και για δημοσιογράφους!
Άπαντες θα πρεπε να καταβάλουν διαχρονικά, ένα “Γκαλόσημο” στο τέλος του μήνα στον λογαριασμό του συγκεκριμένου “εξωγήινου” που το φερε η συγκυρία να παίξει στη χώρα μας και να μην μείνει στην Αμερική όπου μεγάλωσε…
Ένας ολόκληρος κόσμος έφαγε ψωμί απ’ αυτόν και εξακολουθεί να τρώει μέχρι σήμερα!
Το σύστημα τη δεκαετία του ογδόντα στο Ελληνικό μπάσκετ ήταν ένα και μοναδικό. “Ψάχνουμε τον Γκάλη για να του δώσουμε τη μπάλα. Ε, μετά κάτι θα βρει να κάνει αυτός…”
Και τα έκανε (και τα έβαζε) όλα! Μέχρι που περπατούσε και σταματούσε κιόλας, στον αέρα, την ώρα που έπεφταν οι αντίπαλοι!
Κάτι σαν τον Μαραντόνα στη Νάπολι!
Πριν εμφανιστεί ο Νίκος Γκάλης οι εφημερίδες που αγοράζαμε τότε αφιέρωναν ένα.. δίστηλο δίπλα στις μικρές αγγελίες γνωριμιών!
Μετά την εμφάνισή του στα γήπεδα, βγήκαν περιοδικά μονοθεματικά για το μπάσκετ, εκπομπές στην τηλεόραση, γέμισαν κόσμο τα γήπεδα και φυσικά… “ειδικευόμενους” δημοσιογράφους!
Οι οποίοι – στις μέρες μας – παρουσιάζουν το μπάσκετ ως… επιστήμη (δημιουργώντας και δική τους γλώσσα όπως ο Τόλκιν στα βιβλία του!!!) όπου εμείς, είτε κερδίζουμε είτε χάνουμε, είμαστε πάντοτε καλοί απλά “λυγίζουμε στο τέλος”!!!
Προφανώς δεν μιλάμε για επιστήμη, αλλά για ένα ΑΠΛΟ ΑΘΛΗΜΑ.
Σουτάρεις και τα βάζεις ιδιαίτερα όταν η μπάλα ζεματάει; Κερδίζεις!
Σουτάρεις και δεν τα βάζεις;
Χάνεις!
Με την παρουσία του Νίκου Γκάλη και την επικουρική συμβολή του Παναγιώτη Γιαννάκη, η Ελλάδα μπήκε στο προσκήνιο του μπάσκετ. Δίχως αυτούς τους δύο (και κυρίως τον πρώτο) δεν θα ζούσαμε ΤΙΠΟΤΑ απ’ όσα ζήσαμε.
Από κει και πέρα – που λένε και οι… μορφωμένοι στις συνεντεύξεις – αν εξαιρέσουμε την τρομερή παρέα του Σπανούλη του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά (κλπ) που ακολούθησαν πολλά χρόνια αργότερα σε τοπ επίπεδο, ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρουσιάσαμε κάτι το συγκλονιστικό ως εθνική ομάδα.
Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή και να μην παραμυθιαζόμαστε μόνο από τους “ειδικούς” που μαλώνουν κιόλας εκείνους που τολμούν να κάνουν κριτική στην παρέα εκατομμυριούχων!!!
Η Εθνική σήμερα, είναι απλώς μια καλή ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι.
Δίχως μάλιστα τον Γιάννη θα ήταν ένα μετριότατο σύνολο που δεν θα πήγαινε καν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως συνέβαινε άλλωστε εδώ και 16 χρόνια!!!
Αυτά…
