Εν μέσω θερινής ραστώνης, αλλά και αναζωπύρωσης του φόβου για την πανδημία, με ουζάκι δίπλα στην παραλία, το να συζητά κανείς για τον επερχόμενο χει μώνα, είναι άτοπο και άκαιρο. Ωστόσο είναι η μόνιμη συζήτηση των πολιτών στο τελευταίο διάστημα από το Μάρτη που ενέσκηψε η πανδημία.
Φαίνεται ότι οι Έλληνες πάσχουν από μία κατάθλιψη, η οποία ξεκίνησε από το 2010 με τα μνημόνια και συνεχίζεται στις μέρες μας. Άλλοι νιώθουν ανασφαλείς οικονομικά (όσοι ειδικά εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα), άλλοι αισθάνονται φόβο για την υγεία τους από τη νέα έξαρση του κορωνοϊού και άλλοι εσχάτως ανασφαλείς μήπως η χώρα μπει σε νέες εθνικές περιπέτειες από τις προκλήσεις της Τουρκίας.
Το σύνδρομο εποχιακής κατάθλιψης (Seasonal Affective Disorder – SAD) είναι συχνότερο κατά τους χειμερινούς μήνες λόγω της μειωμένης παραγωγής βιταμίνης D από την έλλειψη φωτός. Ωστόσο, φαίνεται ότι το καλοκαίρι δημιουργεί ένα πρόσθετο άγχος το οποίο σχετίζεται κατά πολύ με την εικόνα του σώματος και με αλλαγές στο επίπεδο των ορμονών (σεροτονίνη και μελατονίνη) και φυσικά με τις δραματικές ανατροπές στην καθημερινότητά μας φέτος λόγω της πανδημίας.
Μόνο «γιατρικό» οι παρέες που δρουν αγχολυτικά, ο καλός μεζές και κυρίως η εγκαρτέρηση. Φυσικά από τα πηγαδάκια δεν λείπουν και οι διαπιστώσεις ότι το πολιτικό μας προσωπικό έχει αποδειχτεί κατώτερο των περιστάσεων, με αδυναμία να ανταποκριθεί στα «θέλω» της κοινωνίας και να διασκεδάσει αυτές τις ανησυχίες. Θαρρείς και δεν κατανοούν ότι η αγορά αγκομαχά και επιμένουν με επικοινωνιακές κορώνες να μας μεταφέρουν σε έναν επίπλαστο εικονικό κόσμο ευδαιμονίας. Το φθινόπωρο όμως θα έρθει η ώρα της κρίσης για όλους…
Του
ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΛΛΑΤΟΥ
