ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Κατακλύστηκε το διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες διά του συστήματος της αναπαραγωγής, του γνωστού μας δηλαδή copy (για να είμαστε πιο ακριβείς του… clopy) paste με αναφορές για το βιβλίο αυτοβιογραφίας του Παναγιώτη Γιαννάκη τη συγγραφή του οποίου ανέλαβε ο συνάδελφος Παντελής Βλαχόπουλος.
Διάβασα κάποια αποσπάσματα που δημοσιοποιήθηκαν από τις διηγήσεις του τα οποία πράγματι συγκεντρώνουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οταν άλλωστε διηγείται ένας άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα στην απογείωση του ελληνικού μπάσκετ δεν γίνεται να μείνεις αδιάφορος. Ιδιαίτερα αν έχεις παραστάσεις από εκείνες τις αλησμόνητες ημέρες της δεκαετίας του ‘80.
Περνάει από μπροστά σου η ιστορία του αθλήματος φιλτραρισμένη μέσα από την προσωπική πορεία, τις εμπειρίες και τα βιώματα ενός τεράστιου πρωταγωνιστή (και αργότερα προπονητή) που άφησε ανεξίτηλη την υπογραφή του.
Ωστόσο το μεγάλο προμοτάρισμα του βιβλίου έγινε ασφαλώς με τις αναφορές του στον Νίκο Γκάλη “γαρνιρισμένες” με ολιγη ίντριγκα! Για το επεισόδιο που είχαν μεταξύ τους, για την ψυχρή σχέση τους και για το πως κατόρθωσαν παρότι σε κάποιο διάστημα δεν μιλούσε ο ένας στον άλλον να συνεργαστούν με τρόπο αρμονικό στο γήπεδο τόσο στον Αρη όσο και στην εθνική!
Δεν έλειψαν και οι μπηχτές μέσα στα στρογγυλέματα και τις επιτηδευμένες ωραιοποιήσεις για την αξία του συμπαίκτη του. Μέσα απ’ αυτές μπορείς να διακρίνεις κι ένα πληγωμένο “εγώ” που όσο κι αν προσπαθεί ο “Δράκος” να το κρύψει είναι κάτι περισσότερο από εμφανές.
Βλέπετε πάντα οι αναφορές για την εποχή ξεκινούσαν πρώτα με το όνομα του Νίκου Γκάλη και αμέσως μετά με το δικό του! Πάντα η σειρά ήταν και θα παραμείνει έτσι στο διηνεκές: “Νικος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης και λοιποί”!
Όποιος πειράξει και αλλάξει αυτή τη σειρά διαπράττει ιεροσυλία! Δεν το αποτόλμησε ποτέ κανείς, ούτε παίκτης, ούτε παράγοντας, ούτε φίλαθλος εκτός από έναν: Τον Παναγιώτη Γιαννάκη που πριν δύο χρόνια σε μία από τις άπειρες συνεντεύξεις του, ανέφερε ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο καλύτερος Ελληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών!
Την ώρα που το ξεστόμισε, άρχισαν να “τρίζουν” τα τσιμέντα από το Παλέ ντε Σπορ αλλά και το ΣΕΦ! Τα δύο γήπεδα δηλαδή που ο Νίκος Γκάλης πήρε στους ώμους του το Ελληνικό μπάσκετ και από το υπόγειο της ανυποληψίας το έφθασε στο ρετιρέ της δόξας ανοίγοντας λεωφόρους για τους επόμενους, που ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι υπήρχαν.
Έβγαλε έναν “καημό”, λοιπόν, ο σπουδαίος Παναγιώτης μας. Και μέσα απ’ αυτόν βέβαια διαφημίστηκε και το βιβλίο του. Από ποιον άλλον άλλωστε θα μπορούσε να πάρει καλύτερη “ρεκλάμα” αν όχι από τον έναν, μοναδικό και αξεπέραστο “Γκάνγκστερ”…
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
“Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι”! Την παροιμία αυτή, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, την επικαλούνταν ο αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης, προπονητής των Γκάλη και Γιαννάκη σε εκείνες τις μεγάλες ημέρες…
Ταιριάζει γάντι με τον Νίκο Γκάλη που ουδέποτε μπήκε στην διαδικασία να λέει πολλές κουβέντες! Ακόμη και στις συνεντεύξεις του (μετρημένες) του έβγαζαν τα λόγια με το “τσιγκέλι” οι δημοσιογράφοι!
Το είχε πει σε μία παλαιότερη συνέντευξή του ο βετεράνος παίκτης του Αρη Παναγιώτης Ρωμανίδης. «Μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο στις αποστολές γιατί και οι δύο ήμασταν ολιγόλογοι και επικρατούσε απόλυτη ησυχία»!
Δεν κουβέντιαζε ο Γκάλης, δεν έπαιρνε αμπάριζα τις τηλεοράσεις και τα μικρόφωνα. Ο,τι είχε να πει το… έκανε στο γήπεδο! Εκεί που ακόμη και τώρα οι επιστήμονες ψάχνουν να βρουν πως κατόρθωνε να στέκεται στον αέρα την ώρα που οι άλλοι προσγειώνονταν!
——————————
«Δεν αγάπησα ποτέ κάποιον άλλον όπως αγάπησα τον εαυτό μου»
Μαίη Γουέστ – Αμερικανίδα ηθοποιός
