Toυ Γιάννη Κολλάτου
Απαιτείται αφύπνιση του θεσσαλικού λόμπι. Δεν μπορεί η υπόθεση ενός έργου που θα δώσει ζωή στη Θεσσαλία για τις επόμενες δεκαετίες, να είναι έργο μόνο κάποιων… ρομαντικών. Η μεταφορά νερού από τον Αχελώο προς τη Θεσσαλία, ενώ ο Πηνειός μετατρέπεται σε χείμαρρο κάθε καλοκαίρι, οφείλει να αποτελέσει για όλους τους Θεσσαλούς κοινό στόχο και επιδίωξη. Αν δεν είχε κατασκευαστεί το φράγμα Πλαστήρα που οραματίστηκε ο «Μαύρος Καβαλάρης» και ολοκλήρωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σήμερα η Θεσσαλία θα ήταν «κρανίου τόπος». Όμως το έργο αυτό έχει πλέον 60 χρόνια ζωής και τα «έχει φάει τα ψωμιά του».
Ειδικά από πέρυσι το φθινόπωρο μετά τον «Ιανό» ο πυθμένας της Λίμνης γέμισε με εκατομμύρια τόνους φερτά υλικά και μπαζώθηκε με αποτέλεσμα ουδείς να γνωρίζει σήμερα ποιο ακριβώς είναι το ωφέλιμο φορτίο της. Αυτό προσπαθεί να προσδιορίσει από πέρυσι, μετά το πέρασμα του «Ιανού» ο δήμαρχος Πλαστήρα με τη συνδρομή του ΕΜΠ και του ΙΓΜΕ . Τα φράγματα εξάλλου έχουν μία περίοδο ζωής από 60 έως 100 χρόνια, μετά καθίστανται ανενεργά, αφού από τη μεταφορά των φερτών υλικών ο πυθμένας τους ανεβαίνει τόσο ώστε η λειτουργία τους να καθίσταται ασύμφορη (βλέπε μελέτη καθηγητή Χατζιμπίρου).
Φαντάζεστε σε 10 , 20 χρόνια από τώρα τη Θεσσαλία χωρίς τη Λίμνη Πλαστήρα και χωρίς το φράγμα της Συκιάς; Στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντά της έχουν συντελεστεί μη αναστρέψιμες βλάβες, από την υπεράντλησή του. Το έλλειμμα των 3 δις. κυβ. μέτρων νερού στα «σπλάχνα της» σημαίνει ότι θα έχουμε καθιζήσεις, άδειασμα των πετρωμάτων, σπηλαιώσεις. Στην επιφάνεια θα έχουμε ραγδαία υποβάθμιση της γονιμότητάς της γης, διάβρωση, εντέλει ερημοποίηση, ενώ στις κοίτες των ποταμών, του Πηνειού και των παραποτάμων του θα κείτονται κάθε καλοκαίρι νεκρά ψάρια. Στη Συρία μας θυμίζει ο χημικός και περιβαλλοντολόγος Ζήσης Αργυρόπουλος άρκεσαν 4 χρόνια ανομβρίας για να στερέψουν τα ποτάμια και να εξαφανιστεί η γεωργία της…
Προχθες ανακοινώθηκαν οι βάσεις των πανελληνίων. Πόσοι Θεσσαλοί γονείς άραγε δεν έχουν ήδη στο πίσω μέρος του μυαλού τους, μόλις τελειώσουν τις σπουδές τα παιδιά τους να φύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση καλύτερης τύχης; Και όμως αυτός ο ξενιτεμός θα μπορούσε να ανακοπεί αν είχε αναπτυχθεί ο αγροδιατροφικός τομέας, που αποτελεί τον άλλο μεγάλο πυλώνα της εθνικής οικονομίας μετά τον τουρισμό. Αν ένα εκατομμύριο στρέμματα που σήμερα-λόγω της έλλειψης νερού στον κάμπο- είναι ξηρικές καλλιέργειες σιτηρών με τζίρο 60 με 70 ευρώ το στρέμμα, είχαν μετατραπεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες σε αρδευόμενες δυναμικές καλλιέργειες με τζίρο 250 με 300 ευρώ το στρέμμα (τα δέντρα φτάνουν ή ξεπερνούν και τα 1,000 ευρώ) αυτό θα ήταν ένα ετήσιο όφελος για την τοπική οικονομία 230 εκατομμύρια ευρώ. Αυτός ο πλούτος πόσες καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας με τον πολλαπλασιαστή που έχει ο αγροδιατροφικός τομέας θα δημιουργούσε στον τόπο μας;
Να γιατί λοιπόν θα έπρεπε , πρέπει, η μεταφορά νερού από τον Αχελώο στη θεσσαλική πεδιάδα, σε συνδυασμό με την κατασκευή των μικρών και μεσαίων φραγμάτων, να αποτελούν ύψιστη διεκδίκηση. Θα πρέπει από εδώ και στο εξής κάθε φορά που πολιτικός επισκέπτεται τη Θεσσαλία, να απαντά στο απλό και στοιχειώδες ερώτημα:
Πως θα αντιμετωπίσετε την κλιματική κρίση στο θεσσαλικό κάμπο, που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε ερημοποίηση. Τι σκέφτεστε για το έργο της μεταφοράς νερού από την περίσσεια των χειμέριων υδάτων του Άνω Ρου, που γεωγραφικά ανήκουν και στη Θεσσαλία και πότε θα τα δρομολογήσετε; Τίποτε άλλο.
Το επιχείρημα ότι το έργο το σταμάτησε το ΣτΕ, είναι να φτηνό άλλοθι, για να παραμένει η στασιμότητα και να διαιωνίζεται. Κανένα ανώτατο δικαστήριο δεν αποφασίζει για τη σκοπιμότητα ενός έργου, παρά μόνο για τη νομιμότητα. Κάνετε λοιπόν τις απαραίτητες διορθώσεις στο σχεδιασμό του ώστε αυτό να είναι σύννομο και προχωρήστε το. Και μέχρι να γίνει αυτό προχωρήστε και τα μεσαία φράγματα γιατί από μόνος του δεν αρκεί ο Αχελώος για να αναστραφεί η κατάσταση. Όλα τα άλλα είναι χάντρες και πολύχρωμα γυαλάκια για τους ιθαγενείς… Ή καλύτερα μπακίρια για τους βεδουίνους της Σαχάρας, γιατί αυτό θα είναι το μέλλον στον κάμπο μας, αν δεν πάρουμε την υπόθεση αυτή όλοι εμείς στα χέρια μας και δεν θέσουμε το πολιτικό μας προσωπικό προ των ευθυνών του.
