Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Η θαρραλέα στάση τωννέων, εκφράζοντας τηνοργή τους μέσα από τιςπρόσφατες συμπαραστάσεις διαμαρτυρίας για ταθύματα των Τεμπών, αποτελεί το φρέσκο αποκούμπιτων πολιτών. Ιδίως από τιςπαλαιότερες γενιές, η εύλογη αφύπνιση μαθητώνκαι φοιτητών εκφράζεταιως ευκαιρία για τη διαμόρφωση νέων δεδομένωνστην κοινωνία. Για να εναποθέσουμε όμως τις ελπίδες μας στους νέους,πρέπει να τους κληροδοτηθεί ένα κοινωνικό κράτοςμε αξιοκρατικό πρόσωπο.
Γεγονός που δεν υφίστατοτα τελευταία χρόνια, καιελλοχεύει ο κίνδυνος ναακουμπήσουμε μελλοντικάασήκωτα βάρη στις πλάτεςτους.
Μετά την τραγωδία των Τεμπών, κάθε γονέας, αλλά και παιδί είδαν κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό τους στη θέση των αδικοχαμένων θυμάτων. Σε ένα δρομολόγιο ρουτίνας, σε μία θεωρητικά απλή και κλασική διαδρομή τρένου, που όπως απεδείχθη το αυτονόητο στη χώρα μας δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Πέρα από τηντραγωδία των Τεμπών πουδικαίως αποκαλείταιέγκλημα λόγω διαπιστωμένων και ασυγχώρητων παραλείψεων στην ασφάλειατων επιβατών, η οργή τωννέων έρχεται και με άλλεςπροεκτάσεις. Συγκεκριμένα, προκύπτει μια κρυφήδυσφορία που μεγεθυνόταντόσο καιρό και υπέμενε σιωπηρά τη μία αναποδιάμετά την άλλη.
Η κραυγή της νέας γενιάς στις κινητοποιήσεις δεν ήλθε έπειτα από κάποια ιδεολογική αποκλειστικά επιρροή, αλλά εξαιτίας της συνολικής ματαίωσης που διαρκώς βιώνει. Ματαίωση των ονείρων λοιπόν, καθώς οι νέοι αποδεχόμενοι τη ζωή τους στην Ελλάδα, αναγκάζονται να τα στερηθούν από πολύ νωρίς. Στην Καρδίτσα, παρατηρήσαμε τη βαθιά θέληση των μαθητών να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων, και να μην αφεθεί στις τύχες του ένα τέτοιο τραγικό συμβάν. Είναι άλλωστε επιβεβλημένη η δράση των αρμόδιων, τώρα που τραβάμε την κουρτίνα αποκαλύπτοντας ένα σταθερά εφιαλτικό τοπίο και στα δρώμενα του σιδηροδρομικού δικτύου.
Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις παρατηρήσαμε την αγωνία των παιδιών, στην ιδέα ότι το ωραιότερο μεταφορικό μέσο -το τρένο- που εξυπηρετεί τους πάντες, δεν λειτουργεί με γνώμονα την ασφάλεια της ζωής. Κυριαρχεί πλέον η ευαλωτότητα, το αίσθημα του φόβου ότι «από τύχη» ή «την κακιά την ώρα» δε συνέβη το τραγικό συμβάν όταν θα επέβαιναν οι ίδιοι στο μέλλον. Διότι με τη σκανδαλώδη λειτουργία του σιδηροδρό μου, το κακόκάποια στιγμή δυστυχώς θαερχόταν. Επίσης, στα μάτιατων νέων στις πορείες,αντικρίσαμε το άγχος γιατη συνέχιση του βίου τους,σε μια Ελλάδα που σήμεραακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Οι χαμηλοί μισθοί, ηανάγκη εξασφάλισης όσοτο δυνατόν περισσότερωνπτυχίων για να ανταμειφθούν με δυσανάλογουςόρους εργασίας, είναι ζητήματα που ακολουθούσανπρο πολλού τη σκέψη τους.
Κι όλα αυτά συγκεντρωμένα στο νου τους, ζώνταςστα εφηβικά τους ακόμηδωμάτια, παίρναν μορφήδιαμαρτυρίας που αναδύθηκε έπειτα από την τραγωδία των Τεμπών.
Αφήνοντας όμως, την εικόνα αφύπνισης των νέων,αναμετριόμαστε τούτο τοδιάστημα με τον παραλογισμό. Ατυχείς δηλώσεις πολιτικών δίχως πρέπονπνεύμα απέναντι στοδράμα. «Έτοιμες» απαντήσεις σε ομιλίες υπουργώνπου φέρνουν σε ομοιότηταεκείνες των βιβλίων αυτοβελτίωσης ή κάποιων σεμιναρίων που αφορούν τοντομέα διαφήμισης. Αλήθεια, είμαστε έτοιμοι συναισθηματικά να αντέξουμε άλλες αστοχίες; Σε μίαχρονική συγκυρία μάλισταπου επιβάλλεται αξιοπρέπεια και αυτοσυγκράτηση;
Την τρέχουσα εβδομάδα γίναμε μάρτυρες αδιανόητων δηλώσεων από ανθρώπους της επικοινωνίας, που κατέχουν το δικαίωμα δημόσιου λόγου μα όχι αυτό της σπίλωσης των θυμάτων των Τεμπών. Κυνικά λόγια, που μούδιαζαν τον τηλεθεατή, ο οποίος βρήκε στήριγμα σε αυτονόητες απόψεις κάποιων άλλων ατόμων της δημόσιας ζωής,που κατανοούν την τρέχουσα τραυματική κατάσταση και συμπάσχουνστον βουβό πόνο.
Ακούσαμε επίσης, για «επικοινωνιακή διαχείριση» από πλευράς της κυβέρνησης, ενώ δεν έλειψαν νέες δημοσκοπήσεις λίγες ημέρεςαφότου θρηνήσαμε 57 άτομα στα Τέμπη.
Την ίδια ώρα που οι παραλείψεις είναι αποδεδειγμένα ασυγχώρητες, γιατις οποίες όλοι μας αισθανόμαστε μέσα μας ένοχοι,η χώρα αδυνατεί να συστρατευθεί με την ιδέα ότιοι αλλαγές πρέπει να είναιραγδαίες και από κοινούαποδεκτές. Επίσης, αδυνατούν ορισμένα άτομα ναπροχωρήσουν πιο πέρα απότις (ιδεολογικές ή μη) προτιμήσεις τους και να αναζητήσουν όλες τις αιτίεςγύρω από το ένοχο δίκτυοτων τρένων. Ακόμη και τώρα που παραδεχθήκαμετη δυναμική των νέων, ηδράση μας αναβάλλεται καιμεταφέρεται επιπόλαια σταχέρια τους, παραγνωρίζοντας ότι η ζωή τους έχειήδη επιβαρυνθεί από προκλήσεις.
