Του Γιάννη Κολλάτου
Μπορεί η προσοχή όλων για τις ζημιές από τη θεομηνία «Ντάνιελ» σε ότι αφορά τη φυτική παραγωγή να είναι στραμμένη κυρίως στο βαμβάκι, που αφανίστηκε λίγο πριν τη συγκομιδή σε μια έκταση άνω των 700.000 στρεμμάτων, ωστόσο δραματικές είναι οι συνέπειες και για τα δέντρα, αλλά και για αποθηκευμένα σιτηρά, ενώ σε μια μεγάλη έκταση που βρίσκεται κάτω από τα νερά, οι παραγωγοί δεν θα προλάβουν Οκτώβρη και Νοέμβρη να τα προετοιμάσουν για την καλλιέργεια χειμερινών σιτηρών.
Η κλιματική αλλαγή της οποίας τις συνέπειες «γεύτηκε» με τον πιο οδυνηρό τρόπο δύο φορές σε τρία χρόνια (μία το Σεπτέμβρη του 2020 με τον Ιανό κα μία πρόσφατα με τη θεομηνία Daniel) ο θεσσαλικός κάμπος φέρνει νέα κλιματική ζωνοποίηση καλλιεργειών.
Άνθρωποι από την αγορά του σκληρού σίτου μας μετέφεραν ότι τα τελευταία χρόνια, η Θεσσαλία χάνει τα σκήπτρα στην ποιότητα και τα παραδίδει στη Μακεδονία (κυρίως στις περιοχές Πτολεμαΐδας και Σερρών), λόγω της αλλαγής στο κλίμα, της αύξησης δηλαδή της θερμοκρασίας στο θεσσαλικό κάμπο.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών στη βιομηχανία ζυμαρικών περίπου 250.000 στρέμματα φέτος στη Θεσσαλία δεν θα καλλιεργηθούν με σκληρό στάρι λόγω των πλημμυρών, γεγονός που θα μειώσει και την εγχώρια παραγωγή κατά περίπου 15%. Πάνω από 80.000 στρέμματα επίσης θα είναι η απώλεια και σε κριθάρι και μαλακό σιτάρι, στον κάμπο για τους ίδιους λόγους.
Εκτιμάται επίσης ότι από τις πλημμύρες χάθηκαν περί τους 35.000 τόνους αποθηκευμένο σιτάρι στις αποθήκες των παραγωγών (πολλά από αυτά στην περιοχή του Παλαμά) και μαζί με τις ζημιές σε σιλό βιομηχανιών, η ποσότητα υπερβαίνει τους 60.000 τόνους.
Όλα αυτά θα έχουν ως συνέπεια την αύξηση της τιμής το προσεχές διάστημα, για σιτηρά αλλά και καλαμπόκι το οποίο υπέστη και αυτό σημαντικές ζημιές στο θεσσαλικό κάμπο και το πιθανότερο είναι όσο συλλεχτεί να πάει για βιοκαύσιμο και όχι για ζωοτροφές λόγω υγρασίας (αφλατοξίνες).
Ο καθηγητής της Γεωπονικής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας Νίκος Δαναλάτος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ότι λόγω της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας στο θεσσαλικό κάμπο κατά 1 βαθμό, έχουμε αύξηση της εξατμισοδιαπνοής στα σιτηρά με αποτέλεσμα να καθίσταται οριακή τα προσεχή χρόνια η καλλιέργεια στον πάλαι ποτέ «σιτοβολώνα» της χώρας το θεσσαλικό κάμπο.
«Ως αποτέλεσμα της ξηρασίας και της συνεχιζόμενης υποβάθμισης της γονιμότητας τωνεδαφών ιδιαίτερα στις επικλινείς εκτάσεις που υφίστανται την επίδραση της διάβρωσης και της ερημοποίησης τεράστιες εκτάσεις που καλύπτονται κυρίως από χειμερινά σιτηρά (κυρίως σκληρό σιτάρι, μαλακό σιτάρι και κριθάρι) εγκαταλείπονται με ρυθμούς που φθάνουν τα 200.000 στρέμματα ανά έτος» στη Θεσσαλία σημειώνει ο κ. Δαναλάτος και συνεχίζει: «Αλλά και στις πεδινές εκτάσεις, τόσο οι μονοκαλλιέργειες χειμερινών σιτηρών αλλά κυρίως οι εντατικές αρδευόμενες μονοκαλλιέργειες όπως καλαμπόκι, βαμβάκι, ηλίανθος, κ.λπ. αφαιρούν από το έδαφος θρεπτικά συστατικά σε βαθμό που δεν μπορούν να αντικατασταθούν ούτε και με τις εφαρμοζόμενες λιπάνσεις και έτσι προκαλούν σημαντική υποβάθμιση της εδαφικής γονιμότητας».
