Μια μεγάλη... κιτρινόμαυρη καρδιά!

Οι ομάδες είναι ο κόσμος τους! Οι άνθρωποι που τις υπηρέτησαν από κάθε πόστο και τις αγάπησαν δίχως προαπαιτούμενα…

Από εκεί αντλούν “οξυγόνο” αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξής τους…

Είναι ακριβώς όπως το λένε: Όλα μπορούν ν’ αλλάξουν στη ζωή του καθενός, με τίποτα όμως δεν αλλάζει η ομάδα που είτε συγκυριακά, είτε από επιλογή, διάλεξε κάποια στιγμή να υποστηρίζει!

Κι όταν μιλάμε για τον τόπο σου, εκεί δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να επιλέξεις, εκεί συντελείται από μόνη της, εντελώς φυσιολογικά η “μύηση”. Είσαι εσύ ο ίδιος η ομάδα! Τα αγαπημένα σου πρόσωπα, οι φίλοι σου, οι συμπολίτες σου, οι σταθμοί της ζωής σου…

Η Αναγέννηση είναι ένας από τους συλλόγους που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο της Καρδίτσας. Λίγες ομάδες της περιφέρειας το έχουν κατορθώσει αυτό. Στην αδιάκοπη και μεγάλη διαδρομή της αγαπήθηκε πολύ από ανθρώπους που γι’ αυτούς υπήρξε το προσδιοριστικό της καταγωγής τους, η ταυτότητά τους!

Πέρα, δηλαδή, από εκείνους που την υπηρέτησαν από τη διοίκηση αλλά και από τον αγωνιστικό χώρο υπήρξαν ξεχωριστές διαχρονικές φυσιογνωμίες και στην “κιτρινόμαυρη” εξέδρα!

Ένας εξ αυτών είναι ο συντοπίτης Βασίλης Αντωνόπουλος που ζει και εργάζεται χρόνια ολόκληρα στην Αθήνα! Ιδιαίτερα οι παλαιότεροι θα τον έχουν κάποια στιγμή συναντήσει σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της Ελλάδας όπου αγωνίζονταν η Αναγέννηση!

Στο Στάδιο της Καρδίτσας τη δεκαετία του ’80, στη Θύρα 3 της ανατολικής εξέδρας, δίπλα στον αξεπέραστο “Μπον Μαρσέ” Πέτρο Πρίτσα…
Με τους Καραμίχαλο, Τζιφούλη και Καλογεράκη τον Ιούνιο του ’93 στο ΕΑΚ του Βόλου όταν η Αναγέννηση επανήλθε στη Β’ Εθνική στη μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών της για εκτός έδρας παιχνίδι (8.000)!!!

Ένα χαρακτηριστικό συμβάν που μας έρχεται στο νου ήταν την περίοδο 1993-94 που η “αρμάδα” του Γιώργου Παράσχου γοήτευε τον κόσμο. Ο “Μουσάτος” κάθε φορά που έπαιζε στην Αθήνα η ομάδα, σταματούσε το πούλμαν στο δρόμο, φορώντας πάντα το “κιτρινόμαυρο” κασκόλ, για να δώσει φρούτα στην αποστολή!!!

Το κασκόλ δεν το αποχωρίζεται ποτέ, ούτε στην καθημερινότητά του!!!

Τον συναντήσαμε παντού, σε κάθε μεγάλη στιγμή της Αναγέννησης. Από τα χρόνια της δεκαετίας του ’80 και την “τρελή πορεία” της ομάδας το 1986 που σταμάτησε από τη μεθόδευση της “δωροδοκίας”, τις “μαγικές” σεζόν  1993-95, μέχρι το μπαράζ της Ριζούπολης!

Πάντα, “παρών” σε κάθε γήπεδο, δίπλα στον αξεπέραστο “Μπον Μαρσέ” αλλά και σε κάθε Αναγεννησιώτη!

Ένας ωραίος τύπος, με μία μεγάλη και φυσικά “κιτρινόμαυρη” καρδιά που τους χωράει όλους!

Θ.Κ.