ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
H AEΛ είναι μια μεγάλη ομάδα. Που έχει καταγράψει μία ασύλληπτη διαδρομή στο χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου φθάνοντας εκεί που κανένας άλλος επαρχιακός σύλλογος κατάφερε να φθάσει σε διακρίσεις. Από τους θιασιώτες του ποδοσφαίρου, που δεν είναι φίλαθλοί της, αλλά διατηρούν – πάνω απ’ όλα – ένα συγκεκριμένο ποιοτικό υπόβαθρο σαν άνθρωποι, δεν θα μπορούσε παρά να αντιμετωπίζεται με τον δέοντα σεβασμό.
Η νίκη της Αναγέννησης, λοιπόν, το περασμένο Σάββατο μέσα στο Αλκαζάρ, σ’ ένα γήπεδο που έχουν υποκλιθεί όλοι οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και ευρωπαϊκές ομάδες, λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις διότι επιτεύχθηκε επί ενός σημαντικού αντιπάλου. Γι’ αυτό και οι οπαδοί της τη χάρηκαν πολύ. Αυτά, για να ξέρουμε που βρισκόμαστε και που πατάμε.
Πάμε όμως παρακάτω. Ο σεβασμός στον αντίπαλο σε όλη αυτή την τεράστια κοινωνική διεργασία, είναι το “Αλφα” και το “Ωμέγα”. Είναι ο θεμέλιος λίθος όχι μόνο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου αλλά της ίδιας της ζωής. Όταν μάλιστα επιδεικνύεται σε δύσκολες καταστάσεις και μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα, τότε αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Διαβάσαμε τnν ανακοίνωση της διοίκησης της ΠΑΕ Λάρισας μετά την δικαιότατη και πανάξια νίκη της Αναγέννησης να κάνει λόγο “για ντροπιαστική ήττα” κι ακούσαμε δηλώσεις περί ήττας από ομάδα “δίχως περγαμηνές, με προβλήματα”. Μια προσέγγιση η οποία όχι μόνο προσβάλλει τον αντίπαλο, αλλά που κατά τη γνώμη μου είναι ατυχέστατη και μικραίνει την ίδια σημαντική προσπάθεια που είναι σε εξέλιξη στην ΑΕΛ.
Καταρχήν να υπενθυμίσουμε ότι η ΑΕΛ δεν έχασε από τα… Βερδικούσια ούτε από το Κόκκινο Νερό! Εχασε από την Αναγέννηση! Ένα αθλητικό μέγεθος δηλαδή που πορεύεται αδιάκοπα 118 χρόνια στο αθλητικό στερέωμα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και αντιπροσωπεύοντας χιλιάδες φιλάθλους εντός και εκτός των ορίων του Νομού Καρδίτσας αλλά και όπου υπάρχει ξενιτεμένος ελληνισμός!
Έχασε από έναν σύλλογο που όταν είχε αφήσει ήδη το αποτύπωμά του στο αθλητικό γίγνεσθαι και στην ελληνική κοινωνία διαγράφοντας 60 χρόνια ζωής, τότε ιδρύονταν η ίδια! Το 1904 η ίδρυση της Αναγέννησης, το 1964 η ίδρυση της ΑΕΛ.
Έχασε από μία ομάδα που φυσικά και έχει περγαμηνές, καθώς δίχως τα μεγάλα επιτεύγματα της ΑΕΛ σε διακρίσεις και τίτλους, κατορθώνει να διατηρεί ξεχωριστά χαρακτηριστικά κι ένα μεγάλο εκτόπισμα της στη φίλαθλη κοινότητα ως μία από τις πλέον δημοφιλείς αθλητικές οντότητες στη χώρα.
Φιλάθλους που την αγαπούν ανεξαρτήτως επιτυχιών γιατί είναι ο προσδιορισμός και η αθλητική τους ταυτότητα.
Έχασε, επίσης, από μία ομάδα που πρωταγωνιστεί στο φετινό πρωτάθλημα της super league 2 και μάλιστα δίχως να καταφέρει να της κάνει έστω μία φάση σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης αν εξαιρέσουμε δύο στημένα, ένα φάουλ κι ένα κόρνερ!
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η ανακοίνωση αυτή ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να δρομολογηθούν εξελίξεις στο τεχνικό και όχι μόνο επιτελείο της Λαρισινής ΠΑΕ. Αυτό δεν μας αφορά, είναι υπόθεση της ίδιας και των στελεχών της.
Μας αφορά όμως η έλλειψη σεβασμού γι’ αυτό και το σχολιάζουμε. Η αλαζονεία και το “μπλαζέ” υφάκι που παραπέμπει στο “εμείς είμαστε και κανένας άλλος” δεν ταιριάζει σε ομάδες όπως η ΑΕΛ που έκαναν “επανάσταση” στο Ελληνικό ποδόσφαιρο! Εχοντας στα ηνία της σοβαρούς και μετριοπαθείς παράγοντες που πατούσαν σταθερά στο έδαφος.
Και κάτι τελευταίο: Οι ομάδες κερδίζουν και χάνουν. Όταν την ώρα που χάνεις βρίσκεις το κουράγιο να δώσεις συγχαρητήρια στον αντίπαλο, αλλά και στα ίδια τα μέλη της δικής σου ομάδας που δεν ήταν στη μέρα τους, τότε βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι…
