ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ξεκινησαν σήμερα οι πανελλαδικές εξετάσεις και χιλιάδες παιδιά και γονείς μπήκαν σ’ αυτή τη διαδικασία με πληθώρα συναισθημάτων. Δίχως να κινδυνεύουμε να κάνουμε ό,τι οι πολιτικοί που μοιράζουν… πατικωμένες (από την προηγούμενη χρονιά) ευχές, ας γράψουμε δυο πραγματάκια έτσι όπως τα νιώθουμε διότι τη στήλη, ως γνωστόν, τη διαβάζουν παιδιά διαφόρων ηλικιών! Από 5 μέχρι… 95!!!
Η γενιά, λοιπόν, που μπαίνει σήμερα στα εξεταστικά κέντρα για να γράψει, είναι ιδιαίτερη. Είναι αυτή που μεγάλωσε στα μνημόνια, στη λεηλασία και φτωχοποίηση της κοινωνίας, η γενιά του τούρμπο καπιταλισμού, των πανδημιών, της κατάπτωσης αξιών στον πολιτισμό και στην παιδεία, της αθλιότητας των εξοπλισμών και των πολέμων…
Είναι τα παιδιά που “λούστηκαν” περισσότερο από κάθε άλλο στη σύγχρονη (τρομάρα μας) ιστορία, την ανέχεια και τις αγωνίες των γονιών τους που έχαναν εισόδημα, δουλειά και ηρεμία, τα παιδιά των περιορισμών, τα παιδιά που ένιωθαν κάποιες στιγμές ότι μπορεί να μπει “κόφτης” ακόμη και στα όνειρά τους!
Τα παιδιά που είδαν την κοινωνιολογία να φεύγει από το σχολείο τους και τη θέση της να παίρνει το “μάθημα” των… τσιρλίντερς, τα παιδιά που είδαν τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους να μην έχουν με τις πετσοκωμένες συντάξεις τους τη δυνατότητα να τους δώσουν ένα χατζιρλίκι, που προσπάθησαν να “χτίσουν” την μαθητική τους διαδρομή πάνω ακριβώς στην περίοδο που άρχισε να κυριαρχεί ένα κλίμα γενικής κατάθλιψης!
Που τους έκοψαν ακόμη και τη χαρά της συνύπαρξης και της παρέας, τα παιδιά της απομόνωσης, της “τηλεκπαίδευσης” και του “σκοιλ ελικίκου”, τα παιδιά του σαρβάιβορ και του μπιγκ μπράδερ, τα παιδιά που την ώρα του σκληρού αγώνα τους, διαπίστωναν ότι απέναντι στο σκοτάδι που πήγαινε ν’ απλωθεί γύρω τους ακόμη και οι ποιητές σώπαιναν!!!
Με ερωτήματα στο εξοντωτικό “πέρα – δώθε” τις μέρες και τις νύχτες από το σπίτι στο σχολείο και στο φροντιστήριο, να τριβολίζουν το μυαλό: “Θα έχει η οικογένειά μου να με σπουδάσει;” “Κι αν περάσω στη σχολή, θα είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου και μετά θα βρω δουλειά για να ζήσω;”, “Κι αν δεν περάσω θα πάνε χαμένα όλα αυτά που έχουν ξοδέψει τόσα χρόνια οι γονείς μου;”
Η γενιά που έφαγε κατάμουτρα τα “έργα και τις ημέρες” όλων των προηγούμενων που ανεχθήκαμε με παροιμιώδη αδράνεια την κατηφόρα και κάθε λογής και αυτοπροσδιορισμού πιράνχας, να καταρημάζει τον τόπο και τελικά την ίδια μας τη ζωή!
Αυτά όμως τα παιδιά είναι τα ίδια που σφυρηλατήθηκαν μ’ ένα μεγάλο “ΓΑΜΩΤΟ” και δεν μασάνε! Που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι το “αύριο” τους δεν θα κριθεί από το αν γράψουν καλά ή όχι στις εξετάσεις αλλά από τη δύναμη που κουβαλάνε μέσα τους.
Σ’ αυτή τη δύναμη ποντάρουμε όλοι μας. Διότι αυτά τα παιδιά είναι που θα αναποδογυρίσουν τον κόσμο και θα τον κάνουν και πάλι ανθρώπινο.
Μαζί τους, λοιπόν, μέχρι την τελευταία μας ανάσα…
——————————–
«Τα παιδιά σου δεν σου ανήκουν. Είναι οι γιοι και οι κόρες της ίδιας της ζωής»
Χαλίλι Λιμπράν – Λιβανοαμερικανός ποιητής
