Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την έξαρση του κορωνοϊού, την απειλή της πανδημίας, τότε που συνειδητοποιήσαμε τον πρωτόγνωρο και σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή μας, εκείνες τις ημέρες που αρχίζαμε να κατανοούμε πόσο ευάλωτοι είμαστε ως είδος.
Τίποτα βέβαιο, μα ούτε και στέρεο στη μεταβαλλόμενη ζωή μας, μιας και η επιστήμη έπιασε αμέσως δουλειά, κι όσο και αν την παραμερίζουμε ορισμένες φορές, τις απαντήσεις αυτή τις έφερε και τις φέρνει μέχρι στιγμής.
Η ανακοίνωση ενός ιού που εντέλει μετατράπηκε σε πανδημία παγκοσμίως σε λίγες μόλις εβδομάδες, μας φαίνεται τόσο μακρινή, όσο και κοντά μας μέσα από ό,τι απέμεινε στη ζωή μας από αυτή τη μακρά περιπέτεια.
Ο κορωνοϊός εξακολουθεί να επιμένει εντός της κοινωνίας μας, θα συνεχίζει σιωπηλά όπως και το ευχόμαστε να είναι έτσι, αλλά μερικά σημάδια στη συνείδησή μας έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Η λέξη κορωνοϊός λοιπόν, μέσω της οποίας μνημονεύουμε την περίοδο της ζωή μας προ και μετά της υγειονομικής κρίσης.
Δεύτερον, η συνήθεια της μάσκας, καθώς κάθε φορά που αισθανόμαστε αδιάθετοι από ιώσεις αρκετοί τη φοράμε σε κλειστούς χώρους ως ένδειξη προστασίας και σεβασμού προς το συνάνθρωπο.
Ενδεχομένως ο ιός να έχει δώσει τη θέση του σε πολέμους, σε άλλου είδους κρίσεις και προκλήσεις στην ανθρωπότητα, μα πάντα είναι εδώ να υπενθυμίζει πως η κατανόηση της τελευταίας πανδημίας θα μας βρει λίγο πιο προετοιμασμένους σε μια μελλοντική παρόμοια απειλή.
Δ.Γ.
