Η εικόνα που δεν αποχωρεί από το μυαλό μας είναι εκείνη με την κατάρρευση του κτιρίου στο Μουζάκι. Το έδαφος υποχώρησε, αλλά ολόκληρη η οικοδομή κατέληξε στο ποτάμι σχεδόν άθικτη.
Αυτό είναι και το τραγικό στοιχείο της υπόθεσης: ότι ο πολίτης που του ανήκει το κτίριο φρόντισε η ακίνητη περιουσία του να είναι συμπαγής, ασφαλισμένη και γερή, έτσι ώστε σε περίπτωση μιας φυσικής καταστροφής να παραμείνει ακέραιο δίχως ρωγμές και γκρεμισμένους τοίχους.
Και πράγματι τα κατάφερε, ακολουθώντας όσους κανονισμούς προβλέπονταν από το κράτος (κάποιοι σίγουρα σημαντικοί), όπως το υψηλό κόστος κατασκευής, αδειοδοτήσεις, μια σειρά φόρων, ασφάλιση και εξασφάλιση στατικότητας.
Παρότι λοιπόν, η χώρα είναι σεισμογενής και διάφορες περιοχές απειλούνται δεδομένα από επικίνδυνες πλημμύρες, το κράτος συνεχίζει να ζητάει… πολλά από τους πολίτες, να στηρίζεται σε μια βάση δομημένου περιβάλλοντος που δεν μεριμνά να προστατεύσει, να προειδοποιήσει τους ανθρώπους του. Ο πολίτης κάνει ό,τι του αναθέτει σε ευθύνες το κράτος, αυτό όμως από τη μεριά του ακολουθεί σωστή πολιτική στην οικιστική ανάπτυξη;
Δ.Γ.
