Σε σκηνές που μοιάζουν αδιανόητες σε πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο, που υποφέρουν από το δεύτερο κύμα του κορονοϊού, η νεολαία της Γουχάν φαίνεται πως δεν υπόκειται πλέον σε κανέναν περιορισμό.
Σε φωτογραφίες που κυκλοφορήσουν από τη νυχτερινή ζωή της πόλης, λίγα άτομα φαίνεται να φορούν μάσκες.
Η αναβίωση της οικονομίας της πόλης προσφέρει μια ματιά σε έναν τρόπο ζωής μετά την πανδημία που πολλοί ελπίζουν ότι θα γίνει πραγματικότητα το 2021, μετά τη χρήση των εμβολίων.
Η Γουχάν έχει να αναφέρει κρούσμα της νόσου από τις 10 Μαΐου, όταν και επιβλήθηκε ένα από τα αυστηρότερα lockdown παγκοσμίως.
Η πόλη των 11 εκατομμυρίων έκλεισε πριν από την υπόλοιπη Κίνα στις 23 Ιανουαρίου, με οδοφράγματα να εμποδίζουν την είσοδο σε αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία. Σχεδόν 3.900 από τους 4.634 καταγεγραμμένους θανάτους της Κίνας σημειώθηκαν στη βιομηχανική πόλη.
Το κλείδωμα της Γουχάν διήρκεσε μόνο 76 ημέρες και ολοκληρώθηκε στις αρχές Απριλίου, όταν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ζούσε τις πιο σκοτεινές ημέρες της πανδημίας.
«Αφού βιώσαμε το πρώτο κύμα πανδημίας και στη συνέχεια την απελευθέρωση, αισθάνομαι σαν να ζω μια δεύτερη ζωή», λέει ο Ζανγκ, 29 ετών, ο οποίος εργάζεται σε ένα κατάστημα υφασμάτων στην κεντρική κινεζική πόλη που ήταν το αρχικό επίκεντρο του κορονοϊού. «Κατά τη διάρκεια της επιδημίας, η Γουχάν ήταν πραγματικά μια νεκρή πόλη. Τώρα όλοι βγαίνουν έξω για να φάνε και να διασκεδάσουν. Δεν νομίζω ότι υπήρχαν τόσοι άνθρωποι πριν από την πανδημία».
Με την κίνηση που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες στην πόλη, η αύξηση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων ενδέχεται να αντισταθμίσει τις τεράστιες απώλειες κατά τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων.
Το σκληρότερο lockdown
Οι κάτοικοι της Γουχάν αναγκάστηκαν να μείνουν στο σπίτι από τον Ιανουάριο, ενώ όλα τα μη βασικά καταστήματα έκλεισαν για μήνες. Το κράτος χρησιμοποίησε κάμερες αναγνώρισης προσώπου και CCTV για να εντοπίσει τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν το σπίτι, και μάλιστα χρησιμοποίησε μεγάφωνα για να φωνάξει σε όσους παραβίαζαν τους κανόνες.
Ένας άλλος κρίσιμος παράγοντας ήταν ότι μόνο το 3% των ηλικιωμένων στην Κίνα ζουν σε σπίτια φροντίδας. Οι ηλικιωμένοι γονείς συνήθως ζουν με τις οικογένειές τους στην Κίνα, πράγμα που σημαίνει λιγότερη μετάδοση μεταξύ ευάλωτων ανθρώπων.
Πηγή: Reuters
