ΜΕΣΑ στον απόλυτο εξευτελισμό του… “τούρμπο καπιταλισμού” που έγραφε κι ο Κολλάτος χθες στο άρθρο του στην πρώτη σελίδα, μέσα στην απόλυτη αποκαθήλωση της αυτοοριζόμενης οργανωμένης, πολιτισμένης και συνεχώς αναπτυσσόμενης (να χαρώ εγώ) δυτικής κοινωνίας, από την πανδημία αυτού του περίεργου ιού με την… κορώνα, έφυγε χθες γεμάτος ο Μανώλης Γλέζος!
ΟΧΙ μόνο πλήρης ημερών που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και πλήρης αγώνων. Αλλωστε όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη σ’ έναν αγώνα ατελείωτο, ακατάπαυστο, για μια καλύτερη ανθρώπινη κοινωνία. Το τι ήταν ο Μανώλης Γλέζος δεν χρειάζεται να μας το εξηγήσουν οι “ειδικοί” που θα σπεύσουν να κάνουν “νεκρολούλουδα”. Το γνωρίζει απ’ εξω κι ανακατωτά και ο τελευταίος Ελληνας που σέβεται τον εαυτό του και την έννοια “ανθρωπος”!
ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό; Μα, γιατί μίλησαν αντί γι’ αυτόν ή οποιονδήποτε άλλο, οι πράξεις του. Η διαδρομή του, η στάση του σε κάθε μεγάλο ή μικρό ζήτημα της κοινωνίας, η ίσια περπατησιά για να χρησιμοποιήσουμε και μια φράση που μας αρέσει εδώ στις “ΣΠΟΝΤΕΣ”.
ΑΚΟΜΗ κι όταν συμμετείχε σε κάποιες περιόδους στους κόλπους οπορτουνιστικών κομματικών σχηματισμών και δηθενιστών, διατήρησε τη φλόγα του, δεν αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά του πάλεψε όσο μπορούσε και σηκώθηκε κι έφυγε όταν διαπιστωσε ότι έχει να κάνει με παρτάκηδες!
ΔΕΝ εξαργύρωσε απολύτως τίποτα διότι αυτό που τον έθρεφε δεν ήταν ούτε οι τίτλοι, ούτε η εξουσία, ούτε τα λεφτά, ούτε η δηθενιά, ούτε το να πουλήσει γιαλατζί αριστεριλίκι ή από την άλλη γιαλατζί πατριωτισμό. Αυτό που του γέμισε τη ζωή και του διατήρησε το νεανικό σφρύγος μέχρι τα βαθιά του γεράματα ήταν η διάθεσή του για μάχη!!!
ΜΑΧΗ υπερ των αδυνάτων, μάχη υπερ του ανθρώπου, μάχη υπερ μιας κοινωνίας δικαίου, μάχη για την ειρήνη, για τα ιδανικά του που δεν μπήκαν ποτέ στο ζύγι, μάχη για την ελευθερία!
ΚΙ ΑΥΤΗ του η διάθεση φαινόταν επί της ΠΡΑΞΕΩΣ κι όχι με το κουβεντολόϊ! Ακόμη, αν θέλετε και με την παραδοχή των λαθών του σε κάποιες επιλογές “συνοδοιπόρων”! Θέλει άλλωστε παλικαριά να παραδεχθείς και τα λάθη σου…
ΜΕ ΤΙΣ πράξεις, λοιπόν και την άμεση δράση κι όχι με το δηθενιστικό “περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και μετά θα δράσουμε”. Από τα ξημερώματα της 30ης Μαϊου του 1941 όταν κατέβασε το άθλιο λάβαρο των υπανθρώπων ναζί από το βράχο της Ακρόπολης, μέχρι που έκλεισε τα μάτια του όρθιος και με καθαρό βλέμμα..
ΕΛΛΗΝΑΣ και γνήσιος καθαρόαιμος και σπάνιος άνθρωπος! Γι’ αυτό άλλωστε και η είδηση του θανάτου του, έκανε τις καρδιές όλων των Ελλήνων (επαναλαμβάνουμε αυτών που σέβονται τον ευατό τους και διατηρούν την ικανότητα της σκέψης), να σκιρτίσουν…
ΦΑΡΟΣ η πορεία του, έλαβε τη θέση του στο πάνθεον εκείνων των ξεχωριστών γιγάντων της ιστορίας… Εκείνων που απέδειξαν πως δεν είναι ουτοπία να παλεύεις για έναν καλύτερο κόσμο…
Η ΕΡΩΤΗΣΗ: Δηλαδή Πάσχα μπορεί να κάνουμε τα Χριστούγεννα
ΤΟ ΡΗΤΟ: «Καλύτερα να πεθαίνεις για τις ιδέες σου παρά να ζεις για το τίποτα» – Μανώλης Γλέζος – Αγωνιστής
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Eγραφε ο Μανώλης Γλέζος:
«Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου. Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ’ έξω.
Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!» Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, «Πού ήσουν;»
Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου».
Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, «Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;».
Του απαντάει: «Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη».
Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πως το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της. Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου…»
