Στην εποχή του γκρίζου, της ανασφάλειας, του φόβου και της ευμετάβλητης ρουτίνας μας, έρχεται ένα βιβλίο να σου σπάσει τα νεύρα, κραυγάζοντας «Όλα Θα Πάνε Καλά». Το φωνάζει τόσο πολύ, ακόμα και με το γραφικό του εξώφυλλου. Μαθήματα Ψυχολογίας άνευ διδασκάλου
Θυμάσαι που είχες διαβάσει το «Να Ζεις Να Αγαπάς & Να Μαθαίνεις» του Λεο Μπουσκάλια ως αντίδοτο στη στρατιωτική ομοιομορφία, το «Πάντα Καλά» του Παύλου Μάτεσι ως αντίδοτο στην πεζή ανία και άκουγες το «Ν’ Αγαπάς Τα Βουνά Και Τα Πέλαγα…» τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού ως αντίδοτο στη σχολική μονοδιάστατη παιδεία; Νομίζω πως πια μεγάλωσα και δύσκολα πείθομαι. Εύκολα, βλέποντάς το στην προθήκη του βιβλιοπωλείου θα κατέτασσα το βιβλίο του Σεραφείμ Λάππα σε ένα ακόμα προϊόν αμερικάνικης κουλτούρας της θετικής σκέψης, ένα τεχνικό εγχειρίδιο επιφανειακής φιλοσοφίας, ερασιτεχνικής ψυχολογίας. Η σημείωση, δε, πως την εισαγωγή υπογράφει ένας κληρικός θα με έσπρωχνε σε διπλανό ράφι.
«Ένα κλειστό βιβλίο που μας ανοίγεται»
Έλα όμως που αυτό το βιβλίο το γνώρισα από μέσα προς τα έξω! Λευκές σελίδες με ψυχή τις λέξεις. Δίχως περίβλημα και συστάσεις. Ένας άνθρωπος τολμά να δημοσιοποιήσει για πρώτη φορά τις σκέψεις του, αποφασίζοντας να εκτεθεί, με ηρεμία, γαλήνη, ομορφιά, ρομαντισμό και συγκίνηση. Να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια, τη «συζυγία», την καθημερινότητα και την επικαιροποιημένη συγχρονία μας. Ειδομένα με την οπτική του πολεμιστή του φωτός, που αντιστέκεται με σοβαρότητα. Μικρά κείμενα που θα μπορούσαν σε παλιότερη εποχή να χαρακτηριστούν ως επιφυλλίδες ή να δημοσιεύονται ως χρονογραφήματα σε καθημερινή εφημερίδα, σημειώματα ημερολογίου ή ανεπίδοτες επιστολές προς το φανταστικό αναγνώστη.
Είναι ωραίο να είσαι εκπαιδευτικός!
Ένας άλλος σημαντικός θεματικός άξονας των κειμένων είναι η παραίνεση προς τους δασκάλους όλων των βαθμίδων που συνήθως νιώθουν συνθλιμμένοι στη ρουτίνα και απαξιωμένοι στη σύγχρονη κοινωνία μας: Ας το παραδεχτούμε. Είναι υπέροχη η δουλειά μας. We love our job! Ας το κάνουμε μόδα. Αντίσταση στη φθορά της καθημερινότητας.
Η προσευχή ως παιδαγωγική πρακτική ή/και ως προσδοκία
Η φυσική ενσωμάτωση του θεολογικού λόγου στο «Όλα Θα Πάνε Καλά» μού άνοιξε ένα παράθυρο επίσκεψης για ένα κειμενικό είδος που ποτέ δε με είχε απασχολήσει: «η προσευχή». Και μετά ξεκλείδωσε την αναγνωστική μου μνήμη ή/και όξυνε το αισθητήριο αναζήτησης του είδους σε μη θεολογικά κείμενα που συζητούσαν για την προσευχή: στην ποίηση ή ως ποίηση, στη λογοτεχνία ως έκφραση προσδοκίας κλπ.
Τελικά, τι είδους χαρακτηριστικά κουβαλούν οι «ήρωες» του βιβλίου του Σεραφείμ Λάππα, χρησιμοποιώντας κυρίως οριζόμενοι από τον λόγο της Ψυχολογίας, της Παιδαγωγικής και της Εκκλησίας; Αισιόδοξοι άνθρωποι, καθημερινοί μικροί σούπερ ήρωες, που δε φορούν μάσκες υποκρισίας αλλά χαμόγελα. Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, σίγουρα σκέφτεσαι ή και αναφωνείς: Το Καλό Θα Νικήσει, θα γίνει κύμα και θα κατακλύσει τον κόσμο.
