ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Η αίσθηση να βλέπεις ένα οικείο πρόσωπο, έναν φίλο, έναν γνωστό, έναν της… διπλανής πόρτας να συμμετέχει σε μια κορυφαία διεθνή διοργάνωση, είναι πραγματικά μοναδική. Πολύ δε περισσότερο αν λατρεύεις τον αθλητισμό και γνωρίζεις από πρώτο χέρι τις συγκινήσεις που αυτός δίνει απλόχερα…
Αυτό νιώσαμε, όταν μείναμε άυπνοι προχθες τα ξημερώματα, για να δούμε από την τηλεόραση τον Δημήτρη Τσιάμη να αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο! Να μας πλημμυρίζει αυτό το μοναδικό και υπέροχο συναίσθημα της συνύπαρξης με έναν αθλητή. Κάτι σα να συμμετέχεις κι εσύ ο ίδιος στον αγώνα!
Ο Δημήτρης ήταν άτυχος, καθώς η πρώτη του προσπάθεια βγήκε άκυρη και μάλιστα τραυματίστηκε χωρίς να μπορεί να κάνει τις άλλες δύο για να διεκδικήσει την είσοδό του στον τελικό του τριπλούν. Το είχε το άλμα, αν ήταν καλά θα περνούσε στον τελικό, αλλά αυτό έχει τη μικρότερη σημασία!
Για εμάς είναι ήδη Ολυμπιονίκης! Σε ηλικία 39 ετών έδωσε το παρών για δεύτερη φορά στη σπουδαία διαδρομή του στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση, ως ο μεγαλύτερος ηλικιακά Ελληνας που πήρε μέρος από καταβολής! Το γεγονός ότι ξεκίνησε από την πόλη όλη την ωραία και σεμνή διαδρομή του, μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους!
Μιλάω φυσικά για εκείνους που δεν προσεγγίζουν τις προσπάθειες των αθλητών με κάποια ιδιοτέλεια! Για εκείνους που δεν περιμένουν μπροστά στον υπολογιστή για να στείλουν συγχαρητήριο τηλεγράφημα μετά από κάποια επιτυχία ωστε να φανούν μέσα από τον αγώνα του αθλητή. Για εκείνους που εισπράττουν αγνά και ανθρώπινα τις συγκινήσεις και νιώθουν αυτό το “ρίγος” από μία επιτυχία ή ακόμη και τη στεναχώρια από μία “αποτυχία”!
«Κάθισες και ξενύχτησες για να δεις ένα άλμα κι αυτό άκυρο;» μου είπε με περιπαιχτική διάθεση κάποιος φίλος χθες. Δεν απάντησα επί της ουσίας, απλά του είπα ότι είχα… αυπνίες!
Όταν δεν χαμπαριάζεις ή όταν είσαι “μυρωδιάς” από την αθλητική διεργασία, πως να καταλάβεις ότι και μία στιγμή δευτερολέπτων, είναι ανεκτίμητης αξίας για όσα συναισθήματα μπορεί να μοιραστείς, να δώσεις και να πάρεις;
Πως να νιώσεις τι σημαίνουν όλα αυτά όταν είσαι μόνο “λάτρης της νίκης”, του “πανηγυριού” και του “ταρατατζούμ”; Πολύ δε περισσότερο δεν μπορείς να το νιώσεις όταν είσαι… παρτάκιας που όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτούλη σου. Κι αυτό γιατί ο αθλητισμός έχει βασικό συστατικό τη “μοιρασιά”, ακόμη και σε αγωνίσματα που μοιάζουν μοναχικά, όπως ο στίβος.
Ο αγαπητός Δημήτρης Τσιάμης, λοιπόν, όπως και όλοι οι αθλητές και αθλήτριες (μιλάμε για εκείνους που είναι συγκεκριμένων προδιαγραφών άνθρωποι κι όχι κάποια αλαζονικά κακομαθημένα όντα) δεν ήταν μόνος του προχθες. Οπως δεν θα είναι και τα τρία παιδιά που θα πάρουν μέρος στο βάδην την Παρασκευή. Θα ξενυχτήσουμε πάλι έτσι γιατί μας αρέσει!
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Οπως συμβαίνει παντού, έτσι και στον αθλητισμό υπάρχουν οι αθλητές και οι αθλήτριες που ξεχωρίζουν και χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού (ανεξαρτήτως το αν είναι στην κορυφή ή όχι), αλλά κι εκείνοι που με το στυλάκι τους προκαλούν απέχθεια!
Αλλάζει κανάλι
Να μην απορούν, λοιπόν, ορισμένοι γιατί ο κόσμος αγκαλιάζει κάποια παιδιά και υποκλίνεται κυρίως στη σεμνότητα, το χαρακτήρα, την “τρέλα” και την αθλητική τους παλικαριά (βλέπε Τεντόγλου) και κάποιους άλλους μόλις τους βλέπει στην τηλεόραση αλλάζει κανάλι!
Ουδέποτε!
Ακόμη κι αν οι τελευταίοι φθάσουν στο “Εβερεστ” των διακρίσεων, ακόμη κι αν σαρώσουν τα πάντα στο διάβα τους, αν δεν είναι συγκεκριμένων προδιαγραφών άνθρωποι, αν δεν έχουν αυτό που είναι το κύριο συστατικό στον αθλητισμό, το ΗΘΟΣ, τότε ουδέποτε πρόκειται να κερδίσουν την εκτίμηση του κόσμου. Αυτή κατακτιέται όπως και ο σεβασμός!
