ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι αυτή τη στιγμή στο Ελληνικό ποδόσφαιρο το πρόσωπο που ξεχωρίζει. Βάζοντας τη σφραγίδα του στην “ανάσταση” του Παναθηναϊκού ο οποίος μετά και το προχθεσινό “διπλό” στην Τούμπα από κει που ήταν κομπάρσος δείχνει να έχει επιστρέψει για τα καλά σε πρωταγωνιστική τροχιά…
Όποια σελίδα και ν’ ανοίξεις στα ρεπορτάζ τελευταία θα βρεις μόνο ύμνους για τον ασπρομάλλη κόουτς! Δικαιολογημένα, αφού ανέλαβε τον Παναθηναϊκό στα αζήτητα, έχει ήδη ένα Κύπελλο Ελλάδος (πέρσι) και είναι αυτή τη στιγμή πρώτος στο πρωτάθλημα με +7!
Πως εξηγείται όλο αυτό; Ηταν τόσο διορατικος ο “Αλαφού” που κατάλαβε ότι βρήκε τον αναμορφωτή της ομάδας του; Εχει κανένα “μαγικό ραβδί” ο Γιοβάνοβιτς; Είναι καλύτερος προπονητής σε σχέση με άλλους που προηγήθηκαν και παίρνουν συχνά – πυκνά “φύλλο πορείας” από τις ομάδες τους;
Στις αναλύσεις που ακολουθούν, θα βρείτε τα πάντα από τα παραπάνω. Εμείς όμως θα μείνουμε στη συγκυρία που καθορίζει επίσης τα πάντα στην πορεία μιας ομάδας στην ελληνική πραγματικότητα από την οποία πέραν όλων των άλλων απουσιάζει η κουλτούρα του σχεδιασμού της υπομονής και της δημιουργίας.
Το “δοκάρι και μέσα = ήρωας” και το “δοκάρι και έξω = άχρηστος”, είναι αυτό αναδεικνύει ή καταποντίζει προπονητές, παίκτες και ομάδες! Από την πιο μεγάλη μέχρι την πιο μικρή ισχύει. Κι αν κάποιες κατα καιρούς πάνε κόντρα και διατηρούν ένα πνεύμα σταθερότητας σε πρόσωπα, δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον γενικότερο κανόνα!
Ο Γιοβάνοβιτς λοιπόν πήγε στον Παναθηναϊκό όχι ως ο αναμορφωτής, αλλά ως μια λύση που βόλευε εκείνη την περίοδο τη διοίκηση. Δεν είχε άλλωστε να χάσει και τίποτα αφού η τεράστια αυτή ομάδα ήταν στα χειρότερα επίπεδα της ιστορίας της.
Είχε το χρόνο, είχε την άνεση να δουλέψει χωρίς πίεση κι επειδή είναι ικανός δημιούργησε μια ωραία ομάδα που μάλιστα λόγω και του εκτοπίσματος που διαθέτει (κόσμος ιστορία) έφτασε στο σημείο να πρωταγωνιστεί!
Αν στραβώσει λίγο η δουλειά, να το θυμάστε, θα έχει κι αυτός την τύχη που είχαν άλλοι συνάδελφοί του. “Τζόκερ” είναι η δουλειά των προπονητών στην Ελλάδα…
Οι δημοσιογραφικοί ύμνοι θα μετατραπούν εν μια νυκτί σε… ανάθεμα. Το χουμε ζήσει (και θα το ζήσουμε) το έργο άπειρες φορές. Ακόμη και με τον πρωταθλητή Ευρώπης Ρεχάγκελ!!!
Με καλούς φίλους που συζητούσαμε προχθες, θυμηθήκαμε τον Γιάτσεκ Γκμόχ όταν ξεκινούσε τη θητεία του στη Λάρισα το 1987. Το καλοκαίρι επειδή έχανε στα φιλικά (την κέρδισε τότε και η Αναγέννηση) και δεν έπαιζε καλά, ήταν έτοιμος για ξεγυρισμένο σουτ!!!
Κι επειδή μάλωναν και γκρίνιαζαν μεταξύ τους στη διοίκηση της ΑΕΛ, τελικά παρέμεινε στα ηνία κατά τύχη! Αποτέλεσμα; Η Λάρισα πήρε το πρωτάθλημα!!!
Όπως ακριβώς λέει και το διαχρονικό άσμα: “ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή”. Αυτό ακριβώς είναι το σύνθημα για κάθε προπονητή…
