ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ
Μετά από είκοσι συναπτά έτη – όλα και μόνο στον ΑΣ Καρδίτσας – μετά από έναν υποβιβασμό αρχικά και πέντε ανόδους στη συνέχεια.
Από τη δεύτερη κατηγορία έως και τη basket league, μετά από αρκετές εκατοντάδες αγώνες με αντίπαλες ομάδες που κάποιες σήμερα δεν υπάρχουν ή δεν τις θυμάται κανείς και κάποιες είναι στην κορυφή της Ευρώπης, μετά από ώρες δουλειάς και αγωνίας που είναι μάταιο να μετρηθούν.
Μετά από προσωπικές θυσίες, λάθος αποφάσεις, πικρές εμπειρίες αλλά και μοναδικές στιγμές, αισθάνομαι τυχερός και ευτυχής που έζησα και ζω ένα αθλητικό θαύμα, το οποίο με τις δικές μου μικρές δυνάμεις συμμετείχα στο να γίνει πραγματικότητα.
Ο μεγαλύτερος εφιάλτης για έναν “παράγοντα” του αθλητισμού δεν είναι άλλος από τη μοναχικότητα. να παλεύεις μόνος για κάτι που είναι εξ ορισμού συλλογικό. Είναι η κυρίαρχη αιτία που ένας “παράγοντας” οδηγείται τελικά στην αποχώρηση, συνήθως χωρίς επιστροφή.
Ευτυχώς νιώθω ευλογημένος γιατί με όλους τους συνοδοιπόρους “παράγοντες” από το 2004 μέχρι σήμερα – και ειδικά τα εννιά τελευταία χρόνια – δημιουργήσαμε σχέσεις ζωής οι οποίες χτίστηκαν σταδιακά, δοκιμάστηκαν σε κρίσεις, άντεξαν στο χρόνο και τη φθορά και αποτελούν την σημαντικότερη προίκα αυτής της προσπάθειας.
Τι σημαίνει τελικά για τον ελληνικό αθλητισμό η έννοια “παράγοντας”; Ο “παράγοντας” προέρχεται από το “παραγοντίζω” ή από το “παράγω”; Καταδυναστεύει ή αναδεικνύει τον αθλητισμό; Είναι αναγκαίο κακό ή αποτελεί τη δύναμη του ελληνικού μπάσκετ;
Εύκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση.
Ήταν τελικά μάλλον εύκολο να δημιουργηθούν αυτές οι σχέσεις, γιατί με όλους μοιραζόμαστε τις ίδιες αρχές, την ίδια αγάπη για έναν σύλλογο που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, σήμερα βρίσκεται πολύ ψηλά, όμως είναι αυτό που ήταν πάντοτε, μία ομάδα της Καρδίτσας.
Την ομάδα που είπε “όχι” στην – από το παράθυρο – άνοδο στη Basket League το 2019 και κάποιοι τότε απορούσαν. Την ομάδα που όπου έφθασε το έκανε μόνο με τις δυνάμεις της, την ομάδα που χαρίζει χαμόγελα και υπερηφάνεια στους Καρδιτσιώτες, την ομάδα που γεμίζει ένα πανέμορφο γήπεδο που κάποιοι χαρακτήριζαν “φαραωνικό”, την ομάδα που δεν ήταν ποτέ του “ενός” γιατί είναι “όλων”, την ομάδα που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για τον όμορφο τόπο μας, την κοινωνία μας και τα παιδιά μας.
Είναι βέβαιο ότι ανά την Ελλάδα υπάρχουν “παράγοντες” που δουλεύουν πιο πολύ, θυσιάζουν περισσότερα, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία ή την τύχη να ζήσουν όλα όσα ζούμε στον ΑΣΚ.
Σε εκείνους αφιερώνεται αυτό το κείμενο, με την προτροπή να μην τα παρατάνε ποτέ.
ΥΓ. Το αν τελικά “παραγοντίζουμε” ή “παράγουμε” είναι κάτι που θα κριθεί από την ιστορία, αν αυτή γραφτεί ποτέ. Αλλα τι να λέμε τώρα. Εχουμε ακόμη τόσα πολλά μπροστά μας, πάμε βήμα – βήμα.
•Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό του ΑΣ Καρδίτσας.
