του Γιάννη Κολλάτου
Πως έγινε οικουμενική αυτοκρατορία η Μ. Βρετανία και «θαλασσοκράτειρα»;
Την εποχή της παντοδυναμίας της Ισπανίας και αργότερα με την άνοδο της Ολλανδίας (16ος και 17ος αιώνας) η Βασίλισσα Ελισσάβετ αρχικά και στη συνέχεια οι διάδοχοί της έδωσan εντολή να δημιουργηθεί πειρατικός στόλος , που να κουρσεύει στους ωκεανούς τις Iισπανικές καραβέλες και στη συνέχεια τα Ολλανδικά εμπορικά πλοιάρια. Ορμητήριά των φοβερών πειρατών (κάπτεν Μόργκαν, Μαύρος Πιτ κλπ) τα λιμάνια του Λονδίνου, του Λίβερπουλ και του Χαλ και στη συνέχεια έστησαν τα λημέρια τους στην Καραϊβική και κυρίως στη Τζαμάϊκα..
Κάτι ανάλογο σκέφτεται να πράξει και τώρα μετά το Brexit η Μεγάλη Βρετανία, να μετατραπεί δηλαδή σε ένα «πειρατικό νησί» προσέλκυσης κεφαλαίων. Γνωρίζοντας ότι η οικονομική δραστηριότητα έχει ήδη μετακινηθεί από το Citi του Λονδίνου προς τη Φραγκφούρτη, το σχέδιο που ετοιμάζουν είναι όλο το Νησί να μετατραπεί σε off shore , ώστε να προσελκύσει και πάλι τα κεφάλια των πολυεθνικών και των τραπεζών της Ευρώπης λόγω της χαμηλής φορολογίας. Και επειδή το κεφάλαιο δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε ηθικούς κανόνες, η Βρετανία θα αποτελέσει τα προσεχή χρόνια «ανοιχτή πληγή» στην προσπάθεια οικονομικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα Βρετανικά νησιά δηλαδή θα μετατραπούν σε κάτι που δεν θα διαφέρει από τα νησιά Κέϊμαν…
Σε ένα βαθμό αυτό το έχει πράξει η Ιρλανδία προσελκύοντας λόγω της χαμηλής έως ελάχιστης φορολογίας και της ευκολίας της Αγγλικής γλώσσας, όλες τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας (Google, Αmazon κλπ).
Αυτό το φορολογικό «ντάμπιγκ» είναι το μεγάλο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τα προσεχή χρόνια, σε ένα οικονομικό κόσμο ασύδοτο, παγκοσμιοποιημένο , χωρίς ενιαίους κανόνες. Το αντιμετωπίζει άλλωστε και η Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό, από τη γειτονική Βουλγαρία, όπου έχουν μετακομίσει τη φορολογική τους έδρα χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις (κυρίως μεταφορικές και όχι μόνο) σε μία περίοδο που το ζητούμενο είναι η προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Μόνο με την πολιτική επαναπατρισμού ελληνικών επιχειρήσεων από τη Σόφια, ή τη Μάλτα, ή τη Λάρνακα, θα μπορούσαμε να καλύψουμε ένα μεγάλο μέρος της απόστασης που μας χωρίζει από την επιστροφή στην οικονομική κανονικότητα. Αυτό όμως συνεπάγεται πολύ χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, τους οποίους δεν αντέχει το κράτος κοινωνικής συνοχής που επιθυμούμε να έχουμε στην περίοδο της κρίσης. Αλλά προσέξτε, τόσο η Βουλγαρία, όσο η Μάλτα και η Κύπρος, είναι μέλη της Ε.Ε., μάλιστα η Κύπρος είναι και μέλος της ευρωζώνης. Ας επιλύσει λοιπόν η Ευρώπη πρώτα τα του οίκου της , θέτοντας ενιαίους κανόνες φορολογίας, τουλάχιστο στην ευρωζώνη και μετά έχει καιρό να ασχοληθεί και με τους «Βρετανούς πειρατές»…
Όσο για την Ελλάδα, είναι γνωστό ότι το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και κυρίως η Επανάσταση του 1821 στηρίχθηκαν και στα κεφάλαια των Ελλήνων ναυτικών (στην εποχή τους ήταν πειρατές, που εκμεταλλεύτηκαν το εμπάργκο των ναπολεόντειων πολέμων). Το διεθνές εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι κατά κάποιο τρόπο «φορολογικά πειρατικό» (λειτουργεί με «σημαίες ευκαιρίας») και στη χώρα μας παίζει καθοριστικό ρόλο στις οικονομικο-πολιτικές εξελίξεις…
Ας φροντίσουμε λοιπόν να βρούμε το δικό μας νέο αφήγημα σε αυτό τον ασύδοτο παγκοσμιοποιημένο και άναρχα δομημένο κόσμο, ας αποφασίσουμε αν θα γίνουμε χώρα low cost ή premium… Αν αποφασίσουμε να είμαστε το δεύτερο, ώστε να προασπιστούμε και τα ελάχιστα κοινωνικά και εργατικά κεκτημένα, τότε ας δώσουμε έμφαση στην ποιότητα και ας πατάξουμε τη νοθεία από τη Βουλγαρία, με το γάλα για τη φέτα, ή τη χημική αλκοόλη για το τσίπουρο και τόσα άλλα, που τα μεταφέρουν παρεμπιπτόντως ελληνικές νταλίκες στη χώρα μας με Βουλγάρικες πινακίδες…!
