Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Η περιβόητη υπόθεση των υποκλοπών που έχει επιφέρει πολιτικές αναταράξεις στη χώρα, ανέδειξε για άλλη μία φορά την νοοτροπία γενίκευσης απ’ ορισμένους πολίτες απέναντι σε κρίσιμα ζητήματα που θέτουν σε αμφισβήτηση την λειτουργία των δημοκρατικών μας θεσμών.
Στο ζήτημα της παρακολούθησης του κ. Νίκου Ανδρουλάκη, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, και του δημοσιογράφου κ. Κουκάκη από μυστικές υπηρεσίες, αντικρίσαμε την απάθεια μίας μερίδας πολιτών, αλλά και την κυνική τους ερμηνεία για την υπόθεση, αποφεύγοντας σθεναρά την προσέγγισή της με ορθή επιχειρηματολογία. Τη στιγμή μάλιστα που κρίνεται αναγκαία η άμεση διαλεύκανση των υποκλοπών, όπως και οι εξηγήσεις από τις αρμόδιες αρχές προς κάθε Έλληνα πολίτη ξεχωριστά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ορισμένοι προχωρούν στην ισοπέδωση των πάντων, υιοθετώντας τη θεωρία της γενίκευσης ενάντια στο πνεύμα της δημοκρατίας. Αυτή που εξομοιώνει καταστάσεις και διαμορφώνει απόψεις ανεκτές σε ό,τι στρεβλό βιώνουμε, οι οποίες επακολούθως οδηγούν στην υπονόμευση βασικών αρχών ενός κράτους.
Αντί να αναρωτηθούμε με ποια κριτήρια επιλέγονται οι παρακολουθήσεις Ελλήνων πολιτών από μυστικές υπηρεσίες, αλλά και ποιοι νόμοι του κράτους τις επιτρέπουν, επιδιδόμαστε στην ισοσκέλιση των πάντων, παραμένοντας αθέατοι πίσω από αφελείς φράσεις όπως «…όλοι το κάνουν, μη το ψάχνεις…» ή «…ναι μεν, αλλά…», με τις οποίες ενοχικά απενεχοποιούμε τον θύτη και καταδικάζουμε εμμέσως το θύμα.
Βαρυσήμαντο παράδειγμα αποτελεί και η αντιμετώπιση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, επίμαχο θέμα που ομολογουμένως έχει αλλοιώσει κατά πολύ τον παγκόσμιο χάρτη. Σε αυτή την μαινόμενη πολεμική σύρραξη, προέκυπταν ξανά ανεκτικά άτομα απέναντι σε ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττονται έως σήμερα στην Ουκρανία, φέρνοντας ως αντεπιχείρημα τις αδιαμφισβήτητα χείριστες πολιτικές των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ εις βάρος άλλων κρατών που συνέβησαν στο παρελθόν. Ωστόσο, με το να ισοφαρίζουμε τις αμαρτίες του ενός με τις αντίστοιχες του άλλου, γινόμαστε συνένοχοι μίας ακόμη τραγικότητας χωρίς να προτάσσουμε την απαιτούμενη κριτική διαύγεια.
Μη λησμονούμε ακόμη την αποτρόπαια δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ στις 25 Μαΐου 2020, στην πολιτεία Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε εκείνη την τραγική δολοφονία που αφύπνισε την ανθρωπότητα και επανέφερε συζητήσεις για την υπάρχουσα ανισότητα και την κρίση δικαιωμάτων, επανήλθαν οι κυνικές στάσεις ορισμένων που αρνούνταν να κοιτάξουν κατάματα ένα έγκλημα μίσους. Συγκεκριμένα, το παγκόσμιο κίνημα «Black Lives Matter» ως κινητήριο σύνθημα εδώ και 17 χρόνια, μάταια μοχθεί για την διεκδίκηση της ισότιμης μεταχείρισης της αφροαμερικανικής κοινότητας. Ακόμη και στη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, οι διαμαρτυρίες ήρθαν αντιμέτωπες με την αδιάφορη στάση μερικών, οι οποίοι αντιτίθετο έχοντας ως «ασπίδα» τον γενικευμένο όρο «All lives matter»: ότι όλες οι ζωές αξίζουν. Αυτός ήταν και ο τρόπος εκδήλωσης της αντίρρησής τους, φανερώνοντας την ανεκτικότητά τους όσον αφορά την εξάπλωση των διαχωρισμών.
Συνεπώς, σε όλα τα κρίσιμα προαναφερθέντα ζητήματα που καλούμαστε ως πολίτες να ορθώσουμε ανάστημα δίπλα στο δίκαιο, πάντα αναδύεται η αντίληψη της γενίκευσης, η κυνική αυτή συνθηκολόγηση με το «κακό». Όχι μόνο δεν αναζητούμε λύσεις σε αυτά ή αποτυγχάνουμε να επιστρατεύσουμε μία αξιοπρεπή νοοτροπία, αλλά με βολικά επιχειρήματα συμφιλιωνόμαστε με το δυσάρεστο γεγονός της ημέρας. Η αδράνεια της κοινωνίας αποτυπώνεται λοιπόν, σε κάθε ατυχή περίσταση, όπως σε ένα έγκλημα μίσους γενεαλογικών καταβολών, σε ένα πολιτικό σκάνδαλο με «κοριούς», όπως και σε φρικαλεότητες εις βάρος της ανθρώπινης ζωής κατά τη διάρκεια πολέμων.
