Η Ευρώπη εισέρχεται σε έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας με την απειλή του Πούτιν να κλείσει τη στρόφιγγα του φυσικού αερίου, αν δεν πληρωθεί σε ρούβλια και οφείλει να πράξει τα απαραίτητα ώστε να διατηρήσει την πολιτική της συνοχή.
Διαφορετικά αν ο καθένας επιλέξει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης, τότε κινδυνεύει με κατάρρευση το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το τίμημα ωστόσο της απεξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες θα είναι μεγάλο για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά της Ευρώπης που θα υποστούν τις συνέπειες των υψηλότερων τιμών και της έλλειψης φυσικού αερίου για αρκετά χρόνια.
Οι πιθανότητες μιας περιόδου με ύφεση ή στασιμότητα και υψηλό πληθωρισμό αυξάνονται. Πρόκειται για μια κατάσταση που θα έχει συνέπειες στις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συμπεριφορές.
Η αντικατάσταση των ρωσικών εισαγωγών με LNG από άλλες πηγές δεν είναι εφικτή για πολλούς λόγους. Ένας λόγος είναι η απουσία επαρκούς αριθμού σταθμών υποδοχής και επαναεριοποίησης στις περισσότερες χώρες.
Ακόμη και να κατασκευαστούν οι σταθμοί αυτοί στα επόμενα 1-2 χρόνια δεν υπάρχουν διαθέσιμες επαρκείς ποσότητες στις διεθνείς αγορές καθώς οι υπάρχουσες δεσμεύονται με μακροχρόνια συμβόλαια.
Και όμως η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι το «κλειδί» για την επίλυση της ενεργειακής κρίσης στην Ευρώπη και της απεξάρτησης από το Ρωσικό φυσικό αέριο. Και αυτό όχι τόσο με την εκμετάλλευση των δικών της υδρογονανθράκων στο Ιόνιο ή στο Λιβυκό πέλαγος μόνο, αλλά και με κάποιες απλές κινήσεις που έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει πράξει όπως οι μονάδες αποθήκευσης και αεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου, μιας και είναι θαλάσσια πύλη εισόδου για την υπόλοιπη Ευρώπη και για τους υδρογονάνθρακες των αραβικών και βορειοαφρικανικών χωρών.
Αν αντί να επιδιώκει προ 15ετίας τη λειτουργία του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη, που τελικά αποδείχτηκε γεωπολιτική ουτοπία και ανεφάρμοστος στην πράξη, προετοιμαζόταν για την απεξάρτηση από το αέριο της Κασπίας, έχοντας στη «φαρέτρα» της και τον εμπορικό της στόλο που ήδη μεταφέρει μεγάλες ποσότητες υγροποιημένου αερίου από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη, θα έδινε λύση τώρα στην Ευρώπη που θα ήταν προς όφελος όλων.
Η παρούσα ενεργειακή κρίση θα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την Ελλάδα αν ήταν σε θέση να τροφοδοτήσει τις βαλκανικές χώρες με φυσικό υγροποιημένο φυσικό αέριο. Για να συμβεί αυτό όμως οι εγκαταστάσεις υποδοχής αεριοποίησης και αποθήκευσης στην Αλεξανδρούπολη θα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί από καιρό.
Επιπλέον η χώρα μας, όμως, δεν διαθέτει χώρο αποθήκευσης ικανό να καλύψει και τις δικές της ανάγκες και αναζητεί να ενοικιάσει τέτοιον στη γειτονική Ιταλία. H Ρεβυθούσα καλύπτει οριακά την Αττική, ενώ μη λησμονούμε ότι έχουμε δεσμευτεί να καλύψουμε και τις ανάγκες της γειτονικής Βουλγαρίας , η οποία είναι μέσα στις δύο πρώτες χώρες μαζί με την Πολωνία στις οποίες ο Πούτιν έκλεισε τη στρόφιγγα.
Η δέσμευσή μας αυτή έρχεται ως αντάλλαγμα της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας από τη Βουλγαρία μέσω πυρηνικού εργοστασίου, τους καλοκαιρινούς μήνες, που λόγω κλιματισμού και άρδευσης η χώρα έχει τη μεγαλύτερη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας.
Σε γενικές γραμμές η χώρα μας ξοδεύει τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη, Όπως ξόδεψε και εκείνη του να καταστεί σημαντικός εκπαιδευτικός διεθνής κόμβος για όλη τη νοτιοανατολική Μεσόγειο με τα αγγλόφωνα πανεπιστήμια ιδιωτικά και κρατικά (ήδη προχωρούν τα δημόσια με αρκετή καθυστέρηση σε τέτοια προγράμματα σπουδών), όταν δεν μπόρεσε να περάσει την αναθεώρηση του άρθρου 4 του Συντάγματος.
Η γεωπολιτική μας θέση μας δίνει συνεχώς και θα μας δίνει και άλλες ευκαιρίες στο μέλλον. Το «μαγαζί Ελλάδα» είναι «γωνία», αλλά όσο οι ιδιοκτήτες το έχουν με κατεβασμένα ρολά και σκοτεινό, λόγω αδρανείας, ιδεοληψιών και ένοχων δοσοληψιών με επίδοξους αγοραστές, αυτό θα παραμένει ανεκμετάλλευτο, αναξιοποίητο. Και τόσο οι παθογένειες αυτές δεν επιτρέπουν να έχει κάποιος ρεαλιστικές προσδοκίες πως τα χειρότερα είναι πίσω μας…
