ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1993 ο Μάνος Χατζηδάκις διήυθυνε για τελευταία φορά το δημιούργημά του, την “Ορχήστρα των Χρωμάτων” σε μια συναυλία που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στα πλαίσια εκδήλωσης διαμαρτυρίας κατά του νεοναζισμού…
Ήταν η εποχή που τα νεορατσιστικά και αντιανθρώπινα μορφώματα άρχισαν να αναπτύσσονται και πάλι στην Ευρώπη που άρχισε να ξεχνάει τα 80 εκατομμύρια νεκρούς, τα ολοκαυτώματα και τον όλεθρο που άφησε πίσω του ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος! Πόλεμος που προήλθε από συγκεκριμένες αιτίες που γέννησαν το τέρας του ναζισμού.
Το ίδιο βράδυ, κατά τη διάρκεια του δείπνου που ακολούθησε της εκδήλωσης, η μεγάλη του καρδιά τον πρόδωσε και λίγους μήνες αργότερα σταμάτησε να χτυπά! Οι μελωδίες του όμως δεν έπαψαν να μας συντροφεύουν και θα μας συντροφεύουν εσαεί διότι έχουν ποτίσει στο DNA μας…
Μελωδίες που προέκυψαν από συγκεκριμένη στάση και οπτική της ζωής. Μελωδίες που δεν ήλθαν ξεκάρφωτα, αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας ευαίσθητης ψυχικής διεργασίας που αφορούσαν και είχαν επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο…
Στα πλαίσια εκείνης της εκδήλωσης, ο Μάνος Χατζηδάκις είχε μοιράσει μαζί με το πρόγραμμα και ένα κείμενο που ο ίδιος είχε συντάξει. Με τίτλο “Οι βρυκόλακες επιστρέφουν” έγραφε μεταξύ άλλων:
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.
Είναι η μεγεθυμένη έκφραση – εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία.
Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία.
Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια…»
Και κατέληγε με τη γραφή του:
«Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος ””αρχηγός”” που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε.
Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος…»
Αυτά (και πολλά άλλα) έγραφε τότε ο μεγάλος μουσουργός. Χωρίς καν να έχει υποψιν τι ακολούθησε και διεθνώς αλλά και στην ελληνική πραγματικότητα στα 29 χρόνια που πέρασαν από τότε!
Για όσους δεν κατάλαβαν (ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν), η δολοφονία του Άλκη Καμπανού προήλθε απ’ αυτό το τέρας που μπορεί να φωλιάσει παντού και να εκφραστεί με διάφορους τόπους και μανδύες σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτό το τέρας οπλισε το χέρι του ούγκανου δολοφόνου που απώλεσε εδώ και καιρό την ιδιότητα του ανθρώπου και εντάχθηκε (όπως γράφαμε και στο προχθεσινό σχόλιο) στο στρατό των μισανθρώπων ορκ του Σάρουμαν!
Αυτό το τέρας που ζει (;) για να μισεί ο,τι νομίζει διαφορετικό και να σκοτώνει. Ακόμη κι αν το διαφορετικό είναι η προτίμηση σε μια αθλητική ομάδα! Αυτό το τέρας που η σκύλα που το γέννησε, δεν είναι απλά σε οργασμό, όπως έγραφε ο Μπρέχτ αλλά γεννοβολάει συνεχώς εδώ και καιρό…
—————————
«Όπου καίνε βιβλία, στο τέλος καίνε και ανθρώπους»
Χάνριχ Χάινε, Γερμανός συγγραφέας & ποιητής
